Lun, 04 Set 2017, 11:55
Asunto: Re: Carrera San Xoan de Piñeiro. Mugardos
“…estes dez mandamentos, resúmense en dous: -respetarás as costas de San Xoán de Piñeiro e o vindeiro ano sairás reservón…”
18:10 aparcamos onde podemos
18:11 o cativo maior queda durmido
18:12 o cativo pequeño queda durmido
18:13 entráme un arrepío e pensó que a saída é as 18:00
18:14 a miña muller bótame do coche con moita sutileza
18:15 dubido entre quedar me durmido ou correr…corro
18:20 recollo o dorsal…sen noticias de gurb póñome a calentar eses 10 minutos, trote, salto, recta que calor vai!!!
Dan a salida a unha categoría que non é a nosa, pregunto, van con retraso dame tempo de calentar como queira, saúdo, saúdanme e marcho por unha pista, mexada do medo, trote, máis trote, rectas…qué calor sigue indo!!!
Vou para a saída, aínda falta pero decido saltarme o terceiro mandamento (a peores sensacións, calentamento máis intenso), falo con Diego, con Rosetas, con Tony, con este e co outro e ímos saír cólocome, busco referencias (no hai moitas), non levo crono ergo sensacións…vale, ok, pero aínda así vou intentar seguir a este, a ese e aquel doutro lado…(intentar era a palabra clave, integradora e diferenciadora á vez)
Saímos, miuras cara o encerro, o rollo de sempre “non ímos moi rápido”, pero esta vez era verdade. Pasamos o primeiro quilómetro co coche de “cabeza de carreira” ahí diante, pero…estas referencias van diante miña…entón son eu, o resto vai ben, son eu…teño que seguir así.
Pasamos o segundo quilómetro e o coche sigue un pouco máis diante pero aínda ahí…e agora ven un momento inolvidable, desas cousas que só che pasan nas carreiras. A miña cabeciña como quería buscar un explicación lóxica a ir vendo o coche que abría a carreira pensei…”hai dous coches!!!, un para os primeiros e outro para o resto do grupo!!!...como queira que a tontería me pasou pronto decidín levantar o pé e deixar que as miñas referencias marcharan.
Do quilómetro 2,5 ao 6 fixen unha carreira a un intensidade correcta (para o meu estado, nivel, etc…) e aínda así costoume recuperar pulsacións, respiración e sensacións, pero foi o mellor que puiden facer ou non tería acabado.
No quilómetro 6, aínda en baixada deixeime ir sen máis…sabía que os primeiros quilómetros me ían pasar factura na tríada de subida que nos quedaba…e ahí pasoume bastante xente.
Cando vin a marca do séptimo quilómetro puxen as orelleiras de burro e o despacito de Luis Fonsy (NdA. especial para 101) e dediqueime a subir “cómodo” (todo o relativamente cómodo que se podía) para rematar eses 400 metros esprintando un pouco. Aínda así na súbida non me pasou ninguén e debín pasar uns 10 corredores pero en plan “walking dead”, todos íamos bastante zombis.
Despois ducha rápida, 1906, despedidas e para Mugardos cear, e leer comentarios no foro…que se caíu o domingo e aínda andamos co mono das fotos.
Resumo: -carreira moi, moi recomendable e moi, moi dura…está para min a máis dura do ano.
