Foros ›
El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 04 Ago 2020, 10:36
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

@Papa: los periódicos no dieron cuenta, ni se levantaron actas en el Congreso que atestiguaran el hecho ni salió en el extra rosa pero quedará en los anales, al menos en los míos...

23. UNA DE INDIOS

¿Puede ser difícil para un antisocial esquivar gente mientras corre?
Respuesta corta: no.
Respuesta larga: ahora ya no hay ni que disimular...lo malo es cuando la cantidad de gente lo hace imposible. Y es que correr a 30 grados, una humedad ambiental muy alta, esquivando ciclistas, patinetes, familias que transitan el carril bici o gente que se detiene en susodicho carril para charlar era soportable. Pero meter distancia de seguridad con todo lo que te cruzas ya lo convierte en inviable. Si además lo quieres hacer con mascarilla como un servidor, date por jodido.
Ultimamente, en las partes menos concurridas donde antaño predominaban los corredores, ahora escasean. Como si yo fuera un sioux en el año 1880 contemplando la solitaria pradera donde antes había incontables bisontes.
Y lo peor de todo, es que cuando voy a cazar a alguno, este se para o toma un desvío, privándome del adelantamiento. O justo cuando estoy alcanzando a otro, mi fartlek termina y tengo que bajar el ritmo.
Pero ayer, Bailando Con Larpeiras cazó bisontes, como si el tiempo no huiera pasado. Estaban pastando casi al final del recorrido y allí fueron adelantados sin piedad. Mención especial al hipermusculado que iba a pecho lobo luciendo torso y creyéndose lo más mejor desde que el mundo es mundo. Su conato de resistencia fue tan fútil como satisfactorio.
Tragad polvo, rostros pálidos.

Bailando Con Larpeiras ha hablado.
Jao a tod@s

Edito: julio acabó con 150 kms, mucho sudor y cansancio.
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3257 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mér, 05 Ago 2020, 16:34
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)

Boa nova saber que non estás confinado nunha reserva.
Que o saldo de agosto sexa igual de bo que o de xullo, e xa avisarás se te cruzas correndo con calcetines e de pe co puño en alto (e que calquera o traduza como lle pete ...)


Última edición por Meigalicix o Ven, 07 Ago 2020, 13:26; editado 2 veces
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Xov, 06 Ago 2020, 8:33
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)

150 kms/mes son cifras muy respetables Larpe.
La automotivación es muy poderosa en tí.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 12 Ago 2020, 15:39
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

@Meiga: molan las referencias a Bailando Con Lobos. De momento, Calcetines no aparece, pero seguiremos informando. Eso sí, ultimamente los pawnees se han cebado conmigo, daré cuenta proximamente.

Tengo pendiente un libro desde hace casi un año. El previsible desenlace en el que mueran todos me tira para atrás. Ese libro es la segunda parte de Bailando Con Lobos. Unos años después, Michael Blake lo publicó y retoma las historias de los personajes del libro/película de Kevin Costner. Tuve que pillarlo en una librería francesa de segunda mano en perfecto inglés ya que creo que nunca se publicó en español.
The Holy Road.

@Papa: la automotivación es en mi humilde opinión vital para mantener una afición a lo largo de los años, Papa.
Salvando la distancia sideral, es curioso como fenómenos (por distintas razones) como Michael Jordan (The Last Dance) o el gran dopado Lance Armstrong (Lance)tenían personalidades ultracompetitivas que les llevaban a crear rivalidades imaginarias.
Labradford Smith ¿a que no os suena el nomre? era un jugador del montón pero una noche, tuvo LA noche y se salió metiendo casi 40 puntos y marcando a Jordan que tuvo una noche discreta. Se difundió que al acabar el partido, Labradford le dijo a Jordan en plan vacile: "Nice game. Mike". Rumor que el propio Jordan reconoció haber difundido él mismo y que solo existió en su mente.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 14 Ago 2020, 16:58
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

22. THE LOSER

Los ultimos días se han cebado conmigo. Refiero por orden cronológico los 4 últimos días de entrenos y lo más anecdótico

dÍa1: idea de salir a rodar a un ritmo suave en torno a 5,20. Todo transcurre con normalidad hasta que se incorpora desde unos edificios un chaval jovencito que sprinta y para en lo que parecen series en ruta. El rapaz esquiva los bancos y árboles con soltura y energía. Yo sigo a mi ritmo y a veces lo adelanto. Pasan los minutos y veo que no, que el chaval no solo esquiva ágil, es que BUSCA los obstáculos, no para saltarlos, no para paso de valla, no para esquiva gente. No, solo los busca para rebasarlos de lado a pasitos rápidos.
Entonces escucho pasos a mis espaldas y me adelanta... ¡un descamisado, eso sí que no!
Aprovechando que mi ruta está concluyendo(y deberé regresar por donde vine), aprieto el paso con la esperanza de llegar antes al giro y meter en la saca un doble adelantamiento a sendos flipados.
El chaval cae sin problemas pero el descamisado y yo llegamos a la vez al giro y...ay de mí, vuelve sobre sus pasos.
Bajo un poco el ritmo sin perderlo de vista y los siguientes 1500 ms son una lucha para que no se me vaya mucho, pero se va. Entonces se para, casi lo atrapo, arranca de nuevo, se me va, casi lo atrapo y se para en seco reventado. A lo tonto, varios kms a 4,47-4,50. Más rápido de lo debido.

Día 2: nadando en la piscina todo el mundo me adelanta. Yo voy como siempre, pero ese día hay nivel. La inercia "perdedora" empieza a ser evidente.
Por la tarde unas series cortas de 100 metros. Y no, no soy un mono aullador.

Día 3: salgo a correr y llueve. No ha llovido en bastantes días, ojo. Pues es salir de casa y arrearle. Corro muy muy suave quince minutos para ver si escampa. Y parece que sí. Arranco con miedo al diluvio.
Y veo en lontananza la tonsura de un archirival antediluviano. Hace años que no me lo topo y no me apetece, no tengo las piernas para tanta fiesta. Mareo un poco la perdiz para darle distancia y comienzo mi entrenamiento.
Más o menos por donde me salió el descamisado me aparece dos tios, no sé de donde, porque no he escuchado sus pasos, con sendas camisetas amarillas, una más brillante que otra. Los muy mamones me adelantan y yo intento que no se me vayan mucho. Gracias a este esfuerzo, adelanto al tonsurado, que parece estar en más decadencia que yo. Magro consuelo, los amarillos se me van y yo los persigo un poco ampliando la ruta pero no me da para más. A la vuelta, el tonsurado ya no está pero me topo al rapaz raro que esta vez está... corriendo de espaldas.

Día 4: madrugo para hacer series cortas de 400. Empiezo la primera serie a todo trapo y... escucho pasos muy rápidos detrás mío. ¡Me van a adelantar haciendo un 400! Le doy más gas y controlo la situación. Termino el 400 y me aparto para ver pasar a los pocos segundos a otro puto descamisado que va a un ritmo que si es de rodaje, yo no podría aguantar a día de hoy.

La inercia negativa, loser está patente. No recuerdo que tanto flipadete pudiera conmigo. Y la verdad es que mis ritmos que nunca fueron buenos ahora son peores. Será el confinamiento, las cervezas o la edad. ¿Qué nos ha pasado a los de mi generación y similares? Antes molábamos y ahora nos adelantan, nos cuesta lo que antes era fácil o peor aún, nos parece aterrador y un peligro para nuestra vida robarle unas fotos a un añejo chucho que espera la inminente visita de la parca tras unos sólidos barrotes.

Saludos a tod@s
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 14 Ago 2020, 17:54
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

Larpeirogorxon escribió:
22. THE LOSER
Antes molábamos y ahora nos adelantan, nos cuesta lo que antes era fácil o peor aún, nos parece aterrador y un peligro para nuestra vida robarle unas fotos a un añejo chucho que espera la inminente visita de la parca tras unos sólidos barrotes.

Saludos a tod@s

No pasa nada, en el entreno de hoy no dejaré que me pase ningún mister olimpia embadurnado en aceite de yoyoba y ginseng, y a su terminación me encadenaré a la verja, que de sólida no tiene nada, de ese can víctima del sistema, para exigir su liberación inmediata al tiempo que devora cuarto y mitad de lo que más se le antoje en mi sección de charcutería.

Esta publicación no es un juguete, no se la dé a niños menores de 100 años. No la arroje al fuego, ni aún vacía de contenido. En caso de intoxicación accidental acuda a la mayor brevedad posible al servicio de urgencias psiquiátricas más cercano.
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 14 Ago 2020, 18:47
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)

Larpeiro: Te tengo que regalar unos bonos para solárium y depilárium. Ya verás como así no te adelanta nadie.

Yo cuando empiezo a bajar de 4:59, que pasa cíclicamente cada dos meses, me lesiono sin remedio. Ya no se me ocurre picarme con ningún Z.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 14 Ago 2020, 20:16
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

Ríndose

Sois unos cabroncetes

@Papa: ahora lo vas pillando. Aunque temo que sea tarde y la denuncia por injurias perrunas ya no te la quita nadie. Y que no sexen al can y devenga en femia, o se sienta perra aunque tenga un falo ciclópeo porque entonces vas preso. Si eso sucediese, los monos aulladores no lo quieran, no te preocupes, me comprometo a coger el coche y jugarme la vida a 60 km/hora por la autopista para ayudarte en lo que proceda.

@Freaky: por esta zona no gallega sucede eso, que si vas a menos de 5 el km, es raro que te adelanten porque requiere mucha casualidad que coincidas justo con alguien que le pete. Y los que le petan de verdad no van dónde voy yo a entrenar, con gente estorbando, patinetes, bicis,etc... Ahí estamos los mataos, y ahora por lo que se ve, los flipados.

Dicho eso, te acepto los bonos y subo con un tanga de leopardo, porque si se trata de que no ser adelantado, el bare ass fijo que funciona con espantosa eficiencia. Aunque también puede suceder lo contrario, que haya quien se motive con lo que se mueve.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 29 Ago 2020, 15:08
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

21. Y EL VERANO PASÓ

Los días han ido pasando con tranquilidad pero sin clemencia y el verano se acaba. Dejémonos de pamplinas. todos sabemos que septiembre hasta el equinoccio es verano pero... es algo así como un domingo por la tarde ampliado. Sabes que mañana es lunes y que estás de prestado.

En el momento de escribir llevo 172 kms este mes. Los tiempos son lo de menos, aunque una pequeña mejora en resistencia y velocidad sí que he notado desde la última entrada.
Anécdotas pocas, ya que las aguas parecen haber vuelto a su cauce y no he vuelto a ser adelantado con humillante regularidad en mis entrenamientos. Hubo una patética tentativa hace unos días. Estaba haciendo miles en ruta y atendiendo más a la sensación de esfuerzo que al tiempo (gente, bicibletas y monopatines son mi excusa) y entre series, cuando trotaba para recuperar, a velocidad de flatulencia anémica, me adelantaron cuatro chavales con aspecto de devotos del sagrado regaeton. Pero claro, una vez cumplido el descanso, inicié otra serie y neutralicé el trecho que me habían sacado. Digamos que a los amantes de Rosalía no les gustó mucho que les adelantase el viejales que se arrastraba previamente. Iniciaron una resistencia tan deliciosa como inútil y yo me tomé ese mil como algo progresivo para regodearme en mi crapulencia.

El viento se ha aliado con mi psique para dotar a estos días de un ambiente a despedida donde la luz crepuscular parece brillar con más fuerza que nunca.
La próxima entrada será ya de vuelta en tierras gallegas donde retomaré mi dinámica habitual de gruñir como un anciano cuando llueve porque llueve y cuando no llueve porque no llueve...eso sí, aún me queda un entrenamiento postrero unas horas antes de viajar Moi feliz

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 02 Nov 2020, 16:02
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

20. SEPTIEMBRE Y OCTUBRE

Pasó septiembre con un escasísimo bagaje en kms de running por dos cosas: centré mis esfuerzos en la natación y sufrí una "recaída" en el gemelo que me tuvo postrado hace un año.
Fue nadando, forzando con la patada de mariposa y el gemelo claudicó. Muy cabreado, a diez días de unas pruebas físicas para más inri, me fui a casa a ponerme hielo y concertar cita "fisioterapeútica".
Ya de madrugada, para mi sorpresa, el gemelo empezó a "aflojar"y doler menos. ¿Quizás la rotura de fibras era solo una contractura? Eso me diría el fisio unos días después.
Con reposo, viaje en plena pandemia y el miedo por si me reventaba el gemelo, me planté en las pruebas, que tuvieron de todo, hasta casi foto "finish" en natación. El gemelo aguantó hasta el último salto del último día de pruebas. Épico y solo pasa en las películas, pero así sucedió.
El resto del mes, ya en casa, me dediqué a reposar.

Octubre

Lo que me motiva a escribir, tras la falta de peregrinos y anécdotas, es comprobar que para mi sorpresa en octubre he rebasado la barrera de los 100 kms. No me lo esperaba, la verdad. Me dedico estos días a "robarle"un entreno a los días lluviosos, cuando/si escampa un rato y a disfrutar corriendo con el sol otoñal los días que asoma.
El gemelo se porta, desde que no lo machaco con lo que no debo, así que, estamos bien, navegando la dulce melancolía otoñal mientras la brisa del norte sutilmente susurra que el infierno (con F) se acerca.



saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 13 Xan 2021, 17:20
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

20

Un servidor sigue corriendo, y en estos tiempos no es poco.
Es curioso que tras mi última entrada, en la que hablaba en términos cuasi elogiosos de mi gemelo derecho, no bien la terminé de escribir salí a correr y me resentí del gemelo.
Eso me llevó a un mes de noviembre pobre en kilometraje.
Curioso también como en diciembre he metido hasta cuatro días seguidos corriendo para seis días de siete sin quejas de mi caprichoso gemelo que demuestra una inconsistencia capaz de lo mejor y de lo peor, como Benzemá.
Entre medias, probé unos tenis que me hicieron descubrir un maravilloso dolor en el empeine, otro día trotando por un paseo escuché unos ladridos que me hicieron bajar el ritmo hasta parar, y mirar receloso hacia un lado, al otro y hacia atrás y al no avistar chucho alguno, reemprender miedoso la carrera... para tropezar con el chucho que estaba entre mis pies. Menos mal que era pequeño y agresivo solo ladrando.

Y solo eso en dos meses, en los que no hay ganas de escribir, pero aunque vengan mal dadas, por amargo que sea el trago y aunque se paren los relojes aún hay una cosa que tengo clara, y es que salir a correr es más que salir a correr.

Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 05 Feb 2021, 14:08
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

20.

Correr es de valientes. Y correr con vendavales y lluvia copiosa de muy valientes. Dejemoslo en que soy solo valiente y con este tren de borrascas que hacen que cada día sea aún más similar anterior, correr poco. Ayer, aprovechando que había algo raro en el cielo..."hostia tú, si es el sol" le metí media hora y hoy tengo unas suaves agujetas.
La parte buena es que le estoy dando al pilates y al yoga en días alternos y estoy recobrando unas muy necesitadas, "desrespectivamente" flexibilidad y fortaleza del centro (me niego a llamarlo core).
De hecho, molestias que venía padeciendo a nivel muscular y articular han desaparecido. Ahí lo dejo.

Saludos a tod@s
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4268 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 05 Feb 2021, 17:25
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad)

Larpeiro, tienes toda la razón, de core nada. Aquí, yo importando anglicismos de gratis.
Quitando nomenclatura, tienes que estar notando mucha mejoría en los posibles dolores. Dale caña y en breve esas agujetas no vuelven. Xa cho digo.

Vamos a dejarlo en tabla de CDS, Centro Democrático y Social.
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 24 Feb 2021, 18:47
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

@Freaky: toda la razón Freaks, las molestias no han vuelto, por ahora al menos. Son inevitables, como la muerte, hacienda o las visitas del suegro como si fuera el dueño de la Ponderosa pero, de momento no han hecho acto de presencia.

20.

Rascando entrenos entre chubascos y ventoleras, he salido esta tarde y, españoles...¡me he topado con gente! Qué digo , gente...un ejemplar e incalificable traunseunte, una señora paseando un perro, dos chicas que se han asustado al llegar a su altura (no será porque mis pasos fueran gráciles en ese momento) y...¡dos corredores!
Cómo se nota que llega la primavera, que empiezan a salir flores y runners.
He dado dos vueltas a "mi circuito". La primera muy suave (señora con perro y traunseunte). Todos con mascarilla.
La segunda, a toda máquina donde me he topado con las chicas y corredores (solo yo con mascarilla) tal que así: diviso un corredor con gorra (no hay sol ni lo ha habido en más de una hora) que no me devuelve el saludo a pesar de haberme puesto la mascarilla solo para él, o quizás por eso.
Despueés las chicas. Y justo 100 metros después cuando ya llegaba casi al final de mi segunda vuelta, me adelanta sobrado un chaval con un hola todo tranquilo.
Mi hola suena tranquilo, pero mis pulmones y piernas bastante tienen con terminar el recorrido. El chaval, que no sé de dónde ha salido intuyo que se ha puesto gallito al verme delante y ha apretado, porque se le ve muy entero, sin sudor, como el que recién empieza o está rodando muy suave. Es lo que tiene la ausencia de carreras, que ves alguien y te cebas.
Al final, la vuelta no me sale tan mal y reparo que los 12,30 que he tardado en cubrir los casi tres kms de cada vuelta es el mismo tiempo que me llevaba realizar mi recorrido fetiche de serie larga en el pasado, mucho antes de vivir donde vivo y empezar este diario.
Como dice Stephen King en un novela que he terminado hoy tras devorar 700 páginas en día y medio, el pasado armoniza.
Saludos a tod@s
Larpeirogorxon

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
15/08/13
50 Carreiras
292 Mensaxes

Respostar citando Envío Mér, 02 Xuñ 2021, 8:46
Asunto: Re: El Diario Peregrino de Larpeiro (en la nueva anormalidad

19. Be water...

Bueno bueno, tras unos meses de correr, mutar correr en Galicia por Nadar en Galicia y un mayo de vuelta a las andadas "correderas"...aquí seguimos.

Para vencer una prueba de velocidad en natación decicí dejar de correr y trampantojearme en nadador para poder estar a la altura del reto. Seis días a la semana nadadando, que se dice pronto. Pero si quieres vencer a un tigre tienes que ser un tigre. Be water my friend.
Al final, prueba superada, con record personal el día D.
Mi conclusión tras ese mes y medio/dos meses pasado por agua es bastante peregrina: que el tamaño sí importa. El de las manos. Al menos en estilo "crawl"...qué narices: crol como se dice en la lengua de Cervantes. Sí se puede decir catana o tuit. Hasta almóndiga está permitido como vulgarismo. Los tesoros de la rae. Volviendo a las manos, como me hubiera gustada en mi penar natatorio tener unas manos grandes y robustas.

Y correr, ah sí, correr. Pues en mayo casi he llegado a 100 kms, lo cual está muy bien. No solo eso, si no que ahora que lentamente las carreras populares presenciales están reintroduciendose en su hábitat natural y las virtuales volviendo al olvido del que jamás debieron salir (y no lo bastante corto su reinado ha sido)pues ...¡he vuelto a correr una carrera!
¿Dónde? ¿Noia? ¿Muros?
Nono...una virtual, que ahora que tienden a irse (ojalá definitivamente y no se vuelvan estacionales) ya son una causa perdida y el menda tiene debilidad por estas, que no por aquellas.
En cualquier caso, me he vuelto a sentir corredor popular tras correr por etapas una distancia bastante decente.

Saludos a tod@a y propicios días





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos