Foros ›
Autor
Mensaxe
gallego

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
28/02/06
0 Carreiras
1815 Mensaxes
Santiago
Respostar citando Envío Sáb, 29 Mai 2010, 19:55
Asunto: Re: CARSantiago

Veña Monchiño, a recuperarse, e o importante e estar ben para o mércores. Un saudo.

Un saludo a todos, aunque prestado en Santiago, natural de Santa Comba.
patxin

Novo foreiro
Novo foreiro
2/06/08
0 Carreiras
17 Mensaxes
santiago DC
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 15:34
Asunto: Re: CARSantiago

Dos Finishers en Aveiro. Pepe con 5h09 y Vicente con 5h14' hicieron un carrerón espectacular. Pepe con un muy buen parcial a pie 1h43 y Vicente rompiendo bielas con 2h38'. Enhorabuena por ese excelente debut.
Marola

Mod
Mod
19/11/05
0 Carreiras
2609 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 16:54
Asunto: Re: CARSantiago

Impresionante, no lo dudaba pero aún así me cuesta entender tanto esfuerzo.
Sois unos bestias!!! Abraiado Abraiado Abraiado
Felicidades a los dos!!!
(de las más sinceras que di en vida)
Piky

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
13/02/06
0 Carreiras
1893 Mensaxes
Santa Comba - Santiago
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 17:30
Asunto: Re: CARSantiago

Gracias Gracias Gracias Lo hemos conseguido. Ambos estamos encantados. Muy felices. El parcial de carrera de petete fue espectacular y el mío de bici sin acoples aun no me lo creo. Esto es un aperitivo. Mañana mas. Gracias una vez mas
aficionado

Montañés
Montañés
6/11/07
0 Carreiras
501 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 19:42
Asunto: Re: CARSantiago

Muy bien triatletas. La satisfacción ya no os la quita nadie y si además fue con un muy buen crono esa felicidad es completa. De que manera tan diferente se ve ahora todo el esfuerzo de los duros entrenamientos ¿eh?. Ya contareis tantas como se pasan tantas horas tan acompañado y tan solitario a la vez hay tiempo para pensar muchas cosas ¿no?. A descansar y a recuperarse. Felicidades.

Para los semi maratonianos excelentes también, Ferraduro excelente peleando ya por cotas muy importantes. Picapiedra, luego de la lesión-parada vuelta a coger el ritmo muy bien. Marola, qué decir de nuestra reina, aún sin entrenar nos deleita con un podium enhorabuena campeona. No se si se me escapa alguien pero ya direis.

Y los demás espero que hayais disfrutado un buen fin de semana deportivo y con la familia.

Espero que los enfermos ya estén recuperados.

Recordad que el miércoles se cierra la inscripción para Esgos y por cierto el capeonato del sábado es próximo a esta localidad no en Verín.

Esperamos crónicas.

Enhorabuena a tod@s.
gallego

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
28/02/06
0 Carreiras
1815 Mensaxes
Santiago
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 20:29
Asunto: Re: CARSantiago

Acabo de llegar, y me alegro un montón de los dos finisher, la verdad, tremendo, ya contareis pero, sorprendente, aun por encima de debutar, intentando hacer buenas marcas, vamos, sois la hos..a. !!!!Quiero ser como vosotros!!!!. Enhorabuena a los demás por la participación en Betanzos, yo fui con el mister en la bici, y la verdad, también me lo pasé bien.

Un saludo a todos, aunque prestado en Santiago, natural de Santa Comba.
Ferraduro

Maratoniano
Maratoniano
22/03/06
0 Carreiras
619 Mensaxes
Santiago
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 20:36
Asunto: Re: CARSantiago

IMPRESIONANTE, PETETE Y PIKY!!!! Tiene que ser la leche terminar una prueba así, y, por lo que veo, habéis disfrutado muchísmo (aunque también se sufra un montón, por supuesto). Muy grandes los 2.
Lento, mejórate pronto. Hoy te echamos de menos.
Para los betanceiros: Marola, eres una campeona. Menos mal que estás saliendo de una lesión... Lástima que no me pude quedar a la entrega de trofeos. Picapiedra, en cuanto consigas entrenar con regularidad vas a dar el salto que dí yo el año pasado, ya lo verás...
No sé si hubo más competiciones este fin de semana con representación CARS. Ya contaréis. Lo que está claro es que sin entrenar no creo que se haya quedado nadie, e imagino que lo habréis pasado bien.
Yo, en Betanzos, creo que muy bien (gracias Aficionado, por cierto). Los que conocéis el recorrido ya sabéis que no es sencillo hacer 1:25:13; pero, creedme, sólo quería rodar un poco tenso!!!! Se ve que me he pasado un poquito. Ja, ja...
Ya os contaré más. Y a ver qué pasa con el fin de semana que viene...

ferraduro.blogspot.com

Última edición por Ferraduro o Dom, 30 Mai 2010, 20:37; editado 1 vez
Vouamodo

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
21/08/06
0 Carreiras
1066 Mensaxes
Coruñes en Vilagarcia
Respostar citando Envío Dom, 30 Mai 2010, 20:37
Asunto: Re: CARSantiago

Petete y Piky, enhorabuena.

Es impresionante.
Con la moral que habeis cogido si os ponen mañana un ironman os apuntais sin dudarlo.

Saludos a todos.

acddorna.org/blog/inde...ate=200906
Picapiedra

Mods
Mods
21/02/07
0 Carreiras
1191 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 8:53
Asunto: Re: CARSantiago

Piky ... Petete ... felicidades, ya teneis algo de lo que 'fardar' Guiño

Espero crónicas ...

Mi 'fin de semana' no ha sido todo lo 'buena' que yo esperaba. En Betanzos sufrí demasiado ... Ritmo medio 4:47, y es lo máximo que he podido hacer. La pierna me vuelve a molestar, mucho menos, pero veo que todavía no está recuperada. Lo peor el fondo ... que no tengo. En las subidas iba 'muertito' ... Avergoñado

Ya he pedido cita en la clinica Santa Teresa para la prueba de esfuerzo. Ya os contaré el miercoles.

lentoperosejuro, ¿como vas?
lentoperosejuro

Foreiro Senior
Foreiro Senior
19/12/05
0 Carreiras
796 Mensaxes
Milladoiro
Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 9:28
Asunto: Re: CARSantiago

Enhoraboa a tod@s, pero permitídeme que llas dea especialmente os ULTRA-TRI...unha pasada chavales. Debe ser a leche ser un finisher nunha proba desas. ENHORABOA.
Eu creo que xa estou para outra, onte xa non tomei paracetamol e non subiu a fiebre,...polo que mañán Muro Muro Muro

“never rained que non escampara”.
petete

Foreiro infantil
Foreiro infantil
5/06/08
0 Carreiras
147 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 13:04
Asunto: Re: CARSantiago

muy buenas, sigo vivo, aunque ayer no quería ni pensar en venir hoy a trabajar por la mañana, os cuento:

el sector de natación fue bastante bien, salí rápido para coger un grupo en el que pudiese aguantar e ir lo más cómodo posible (chupando rueda) la zona de natación era dentro de la ria y en una parte que el agua estaba tranquila como en la zona interior de los puertos, vamos, que parecía un espejo.
En la bici la cosa se complicó, eran muchos km y el viento se dejaba notar, y a cada vuelta más (eran 7 vueltas) Al principio me encotraba cómo acoplado, pero según sumaba km el cuerpo me pedía cambios de posición, así que opté por hacer el tramo de viento en contra lo más acoplado posible, mientras que aprovechaba el viento a favor para levantarme un poco y dedicarme al comercio y bebercio. De hecho, creo que me sentó algo mal tomar tantos geles (bueno no sé si sería eso o los 90km de la bici) porque según empezaba a correr notaba molestias en el vientre. Los últimos 5 km de bici me los tomé con mucha calma, aumenté la cadencia de pedaleo, estiraba un poco (gemélos, sóleos, isquios y cuádriceps) y bajé de pulsaciones a 145/150 porque no veía nada claro que pudiese terminar. Una de las ventajas de que fuesen tantas vueltas era que sabía perfectamente dónde beber y comer, pero la mejor de todas era poder cruzarme con piky y otro compañero (que tuvo la mala suerte de tener que abandonar) Porque la verdad es que de vez en cuando se agradece ver u oir a alguien conocido.

Según me aproximaba a los boxes quité los pies de las zapatillas y apenas los notaba, no tenía ninguna sensibilidad, ahí fue cuando vi realmente dificil terminar. Así que visto el panorama decidí pasar el menor tiempo posible en la transición y salir rápido a correr (no hay nada como no pensar) Cuando me di cuenta estaba terminando la primera de las 5 vueltas, la verdad es que llevaba un ritmo infernal (4´30´´ todo es relativo) y así seguí durante unos 10 km. El calor y la sensación de agotamiento no ayudaban mucho a mantener la cabeza fría, de hecho, hubo momentos en los que aseguraría que bajaba de las 5 horas y otros en los que no daba un duro porque fuese a terminar. Había un tramo de la carrera a pie que era de ida y vuelta, allí me cruzaba con piky, la cara era de sufrimiento (los que ya le habeis visto ya sabeis que siempre corre así) pero si la cara era mala el ritmo era de ir, sólo de ir, de hacer los km que fuesen necesarios pero ir. Así que cuando me puse a su lado paré el tiempo justo para darle ánimos que ya no faltaba mucho, alguna pregunta le hice, pero cuando corre va muy concentrado y sólo le habla a atletas del otro sexo . El tramo final de la carrera a pie se hizo un poco largo, simplemente se terminó el combustible, en su momento me extrañó, pero ahora me doy cuenta de que por culpa de las molestias en el vientre decidí no comer nada durante el último tramo, lo único que hice fue beber muy poca agua. Realmente tenía miedo de que me sentase mal.
La llegada fue impresionante, fue cruzar la linea de meta y apenas poder caminar, fue un cambio brutal. Allí estaban un compañero y su pareja (no os imaginais lo que se agradece escuchar esa voz conocida cada cierto tiempo en una prueba tan larga y solitaria) la verdad es que no recuerdo estar tan emocionado en ninguna otra carrera, mientras piky no llegaba me metí en el agua para intentar aliviar las piernas. quitarme las zapatillas fue una odisea (y eso que llevaba las gomas) pero peor fue cuando despues de un rato caminando con el agua por la cintura quise sentarme en la orilla.

Hoy estoy cansado y si paso un rato quieto me cuesta dar los primeros pasos, pero la verdad es que estoy mil veces mejor de lo que esperaba. A ver que pasa mañana.

En resumen
menos de 30 minutos en unos teóricos 1900m de natación (yo creo que fue algo menos)
menos de 3 horas en los sí 90km de bici
menos de 1,45 en la media maratón que teníamos de postre
en total MENOS DE 5 HORAS Y 15 MINUTOS
lo del menos es para darme algo de mérito
hay que señalar que el recorrido era para hacer marca personal, el agua era como una piscina y los sectores de bici y carrera a pie eran más llanos imposible.
ahh y por último y muy importante, la organización IMPRESIONANTE, es verdad que soy debutante, pero el único pero que le encuentro es que no pusieran unas duchas en el sector de carrera.

gracias a todos por tenernos en vuestras mentes
aficionado

Montañés
Montañés
6/11/07
0 Carreiras
501 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 13:12
Asunto: Re: CARSantiago

Piky y Petete es enorme lo que habeis hecho. Ahora estareis despertando y empezareis a ver de lo que sois capaces de hacer. Esto no tiene vuelta atrás, estareis enganchados a los Half-Ironmans así como a los Ironmans, esto no hace mas que acabar de empezar. También creo que se os va a unir mas gente del grupo, es decir que correr por correr quedaremos muy pocos.

Pero ahora toca disfrutar y lo que es claro es que hareis lo que os propongais.

Saludos cordiales.
Barbanzon

Montañés
Montañés
8/06/06
0 Carreiras
660 Mensaxes
O Barbanza
Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 13:49
Asunto: Re: CARSantiago

¡Noraboa Piky e petete! Aplauso Aplauso Aplauso ¡sodes os meus ídolos! Aplauso
Saudiños e a recuperarse Guiño
Piky

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
13/02/06
0 Carreiras
1893 Mensaxes
Santa Comba - Santiago
Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 16:45
Asunto: Re: CARSantiago

Triatlo Longo de Aveiro, 30 de mayo de 2010


Resultados de Pepe y de Piky


Natación T1 Ciclismo T2 Carrera Tiempo Total

28:42 01:43 02:54:55 00:46 01:43:16 05:09:26 Pepe

30:21 03:10 02:38:31 01:32 02:00:24 05:14:00 Piky


Hola. Como lo prometido es deuda, aquí inicio mi crónica de lo ocurrido este fin de semana pasado en la Freguesía de San Jacinto, Concelho de Aveiro. Más bien me ceñiré a lo ocurrido en la prueba celebrada el día 30; triatlón de LD en la distancia de ½ IronMan, es decir 1900m natación, 90km de bici y Medio Maratón de postre.

Antes de nada y para situar la cuestión creo necesario rescatar una conversación que mantuvimos petete y yo mientras cenábamos la noche anterior a la prueba. Estábamos dando buena cuenta de un arroz caldoso con rape y langostinos (Hidratos ;-), y como el restaurante nos estaba gustando pensamos en reservar mesa allí mismo para después de la prueba. Sin embargo deberíamos saber para qué hora reservábamos la mesa; nos pusimos a echar cálculos y la cosa nos salía para las 6H y media (sentados a la mesa). En el fondo y en la superficie, ambos estábamos acojonados y aunque intentábamos ser positivos solo pensar en las distancias que íbamos a afrontar hacia que nos entraran las dudas. Honestamente en ese momento hubiese firmado con llegar en 6 horas. Eso sí tenía claro que salvo lesión o avería, iba a llegar, la retirada no era una opción.

Lo dicho, a las 6 sonó el despertador, aunque no hubiese hecho falta porque los dos estábamos despiertos cuando sonó. Salimos rápido de casa porque queríamos estar desayunando a las 6.30 para poder entrar en boxes con calma, y no para calentar eh (ninguno de los dos teníamos intención de calentar ni un minuto, ya tendríamos tiempo de calentar convenientemente jejejejej). Lo único que pretendíamos era evitar prisas de última hora, dejar todo bien ordenado en boxes, ponernos el traje de neopreno con calma y hacer unos metros en el agua para calentar los hombros.

Antes de continuar quiero destacar el ambiente. A las 7 de la mañana aquello estaba abarrotado. Entre triatletas, acompañantes, vecinos y organización el ambiente era muy especial. El speaker (el Felipe Gutiérrez portugués) (FG es el locutor de todas las pruebas en España) ya estaba micrófono en mano, y una música disco que hubiese hecho las delicias de Lestrove, sonaban sin parar, mientras maquinas de escándalo hacían su entrada en boxes. Es cierto que había de todo pero había bicicletas de muchos miles de Euros, bueno algunas ruedas ya valían esos miles de Euros.

Entrada en boxes sin agobios. Habíamos aparcado la furgoneta a 60 metros de los boxes y optamos por meter la bici y luego volver a la furgoneta para acabar de maquearnos, y dejar todo bien colocado en la cesta que te dan para que la sitúes al lado de la bici y metas todo cuanto vas a usar en la prueba. Yo llené la cesta hasta arriba.

07H40’ todo estaba en orden. Las bicis colocadas, y mi cesta a rebosar. Había optado por las zapatillas de ciclismo en lugar de las de triatlón. Sé y sabía que mi punto fuerte (en comparación con los otros sectores) es el ciclismo y por eso quería echar el resto en ese sector, así que opté por llevarme mis SIDI (las buenas). Eso implicaba que me las tendría que poner en boxes conjuntamente con los calcetines pero creía que merecería la pena y así fue. Por otra parte también había colocado en mi cesta, además de un gel para la carrera, las zapatillas de correr; en este caso decidí llevar unas zapatillas de entrenamiento, las MIZUNO con cordones normales. Pensaba que unos segundos de más no significaban gran cosa. En este caso y por lo que os diré, me equivoque.

Traje de neopreno bien colocado, y a probar el agua. Nadamos unos 150 metros y vuelta a la salida. Palmadas de ánimo, FORZA, entre petete, Mateo y yo, y al agua, el Triatlón iba a comenzar. Mateo es otro triatleta de Santiago que se apunto, y creo que también es forero.


Dividiré la prueba en los tres sectores que la conforman. Mas las transiciones.


NATACÍON.- 30’21’’

Las condiciones eran perfectas. Agua a 19ºC y lo mejor, como un auténtico plato. Además de ser Ría, el tramo por el que discurre la natación está entre dos muros que provoca que el agua esté todavía más calmada. Me había propuesto nadar relajado, nadar largo, estirando las brazadas y traccionando bien dentro del agua. Por otra parte al ser una distancia considerable no hubo en ningún momento sensación de ir en pelotón. Yo de hecho fui en un grupo de 3 o 4 nadadores todo el tiempo. Las boyas se giraban sin problemas. Me preocupe especialmente de respirar cómodo y sobre todo de no perder la estela de los que iban delante y mirar de vez en cuando a la siguiente boya para orientarme y no hacer metros de más.

Menos mal que no llevaba unas “suecas”, (se llaman así unas gafas de natación que solo son plástico que recubre exactamente el contorno del ojo, sin ningún tipo de goma que recubra los perfiles), y digo menos mal, porque a pesar de lo dicho, en el giro de una boya, me metieron el codo en toda la gafa y con la presión ejercida me dejaron el cristal de la gafa a milímetros del ojo. Tuve que parar un segundo para recolocármela porque sino me molestaba. Salvo ese pequeño detalle lo demás transcurrió bien, especialmente bien, porque yo nade como nunca. Siempre con buenas sensaciones, sin déficit de oxigeno y con buena técnica. Sin duda alguna haberme colocado bien el traje, haber nadado un poquito antes y sobre todo el domingo pasado en Portosin y los 50minutos que hicimos en la Ria, petete y yo, hicieron su efecto.

Salgo del agua, miro mi cronometro y alegron total. Un tiempazo descomunal, más allá de que pudiera estar perfectamente medido, que yo si creo que lo estaba o como mínimo si le faltaba algo, no era mucho, al menos a simple vista las boyas estaban a …t…c.. a mano derecha.

Cuando me pongo de pie, como siempre, una ligera sensación de mareo pero ya estamos acostumbrados. Hay que hacer la transición 1.
T1.- 03’10’’

Salimos del agua, y alguna gente lo hace como si estuviéramos en un sprint. Yo me digo estos Portugueses están locos, mira tu que no queda nada que correr, y así con mas calma de la necesaria, sobre todo ahora que comparo parciales, me la tomo sin excesiva prisa. Por delante quedaban 90km de bici y había que prepararse bien. Salgo andando o trotando ligeramente y me voy a box. Allí me saco el neopreno agarrándome a la barra, me pongo los calcetines, me calzo mis SIDI, las aprieto bien, gafas, casco, voy a paso ligero sobre los talones hasta la línea en la que nos podemos subir a la bici, y ya estoy listo para empezar a pedalear. A pesar de todo me ha llevado mucho tiempo. Debería de haberla hecho en un minuto menos; aunque para aprender no ha ido mal.


CICLISMO.- 02:38:31

Antes de entrar en materia hay que aclarar unas cosas. No tenía acoples. Los había encargado pero por la razón que sea no me llegaron a tiempo y entonces llevé a Oliveira unos que me había dejado Patxin para el triatlón de Villameca del año pasado, para que me los colocaran conjuntamente con las ruedas que me acabo de comprar.

Al llegar a san Jacinto la tarde del sábado, petete y yo salimos a dar un paseo en bici para conocer el sector. En ese momento mi bici tenía colocados los acoples. Al principio todo iba bien pero según iban pasando los minutos y yo me colocaba mejor ejerciendo mas presión sobre los mismos, el del brazo izquierdo empezó a irse hacia abajo, con lo cual acababa con el brazo derecho bien colocado y el izquierdo bajado. Me cabree y pensé, a t……. p.. c….., yo corro sin acoples, ya me agarraré a los cuernos de la bici y listo. Total que le dije a Petete que yo iba a quitar los acoples. Como resulta que los que le habían traído a él, no le valían para su manillar, y los de Patxin sí, paramos al lado de una casa y se los colocó. Le iban bien, no se le movían y optó por llevarlos en la carrera.

Entramos en materia. Me subo a la bici y pongo el Garmin en marcha, ya lo había dejado colocado en el manillar, preparado y listo para que cuando me subiese a la bici tuviese simplemente que darle al Start, y así fue.

Eran siete vueltas de 12.900m cada una, según la organización (90.300m), que transcurrían en trayecto de ida y vuelta entra las carreteras que unen San Jacinto con Tarroeira. La carretera estaba cortada al tráfico y tan solo en un par de ocasiones pasaron coches acompañados por vehículos de la GNR división de transito. El trazado era un plato y si acaso pero casi imperceptible hacía la ida picaba hacia arriba y de vuelta a San Jacinto hacía abajo. En todo caso el tramo de ida era mucho mas duro porque a lo que acabo de apuntar se le unía un viento en contra que a cada vuelta se hacía más fuerte en el sentido de marcha a Tarroeira. (Ida)

Así las cosas empiezo a pedalear. Me siento bastante bien para lo que suele ser habitual en los triatlones sprint en los que tardo un par de Km. o más en tener buenas sensaciones. Desde el inicio me agarro con fuerza los cuernos del manillar e inclino el cuerpo hacia delante tanto que casi puedo morder el manillar con los dientes. Además la noche anterior había adelantado el sillín y lo había colocado con la punta hacía abajo, lo cual favorecía la posición pero también provocaba un cierto dolor de ………, (véase el email de Jabelo ;-)) tanto que a veces me levantaba con el solo motivo de aliviar la zona.

Al poco tiempo la media me indica 32km/h. Me digo bien, estamos en el km 12 o 13. Al segundo paso por meta, la media ha subido a 33km/h (km 25). Justo en el km 30 pasó a petete, no me puedo parar ni a saludarlo porque ambos corremos el riesgo de que nos sancionen con un stop and go, y más todavía siendo del mismo equipo. En el Km. 40 la media ha subido a los 33 altos. En el 60 llego a 34km/h y lo mejor es que noto que me queda todavía mucha fuerza dentro.


Antes de proseguir quería comentaros la sensación de triunfo que me invadía cada vez que pasaba a un triatleta subido en una maquina de miles de Euros, yendo yo sin acoples y sin rueda de perfil. Supongo que el mismo que tenían ellos cuando me quitaron las pegatinas en el sector de carrera, jejej.


Prosigamos. En el Km. 65, al finalizar la 5ª vuelta me tomo mi tercer gel. Bebo de lo poco que me quedaba en los dos bidones que llevaba y me digo vas bien, vas muy bien, no te descentres, hay que seguir empujando. Para aquel entonces km 75, la media es de 34.9km/h. Estoy alucinado y eso me daba todavía más fuerza, por un espacio de tiempo la media subió a los 35.1km/h, y no dejaba de pasar a ciclistas. Uno de ellos se me acoplo atrás y apunto estuvieron de hacerlo parar, luego me intenta pasar y me digo pero ¿a donde vas cretino?, bajo piñón en un acto de chulería total y lo veo desaparecer en el retrovisor.

El sector de bici estaba a punto de acabar y comienzo a pensar en el sector de carrera y en la T2. Hago un ultimo esfuerzo sobre la bici y al bajarme de la bici y entrar en boxes paro el Garmin, marca 91000m o 91km a 34.7 km/h de media. Estoy encantado. Eso me da muchísima moral. Un detalle, el circuito era plano pero eso implica que no dejé de dar pedales en las 2h38minutos que me llevó la bici. Nunca hice rodillo tanto tiempo Guiño


T2.- 01:32


Cuando me estaba aproximando a boxes para la T2 pensaba en quitarme las zapatillas como si fuesen de triatlón, es decir te descalzas sobre la bici y echas el pie a tierra desnudo y las zapatillas se mantienen sobre el pedal enganchadas a las calas, sin embargo como estas zapatillas tienen un cierre especial para llevarlas muy ajustadas, la operación, en parte por el cansancio era complicada, así que opté por bajarme de la bici como si llegara a mi casa. Hice el pasillo de boxes sobre los talones (las SIDI tienen el talón acolchado y con una goma para favorecer los desplazamientos con ellas puestas). Llego a mi posición, me saco las zapatillas y me calzo las MIZUNO, y cual es mi sorpresa que no puedo atármelas. De la fuerza y la presión ejercida mientras agarraba el manillar tengo los dedos meñique y anular dormidos y las manos agarrotadas en forma de garra. Lo intento un par de veces, no puedo atarlas, y opto por tirar de los extremos de los cordones y meter como puedo los cordones dentro de las zapatillas (si hubiese llevado gomas no me hubiese pasado eso). Me quito el casco, cojo un gel que tenía preparado y me dispongo a iniciar el medio maratón.


CARRERA.- 02:00:24

Un calvario. Ya lo sabía, así que no me llevé ninguna sorpresa, aunque esperaba hacerlo un poquitin mejor. De hecho cuando salí a correr estaba en margen de ser sub. 5h si hacía 1H47’, y por un momento, llevado por la ilusión de rebajar esas 5 horas pensé que lo lograría pero pronto entendí que llegar iba a ser suficiente. El circuito constaba de 5 vueltas de 4200m cada una que transcurrían por San Jacinto.

Durante la primera y la segunda vuelta no las tenía todas conmigo. Era claro que aquello estaba siendo peor de lo esperado. De vez en cuando me concentraba a correr bien y por unos segundos era capaz de estirar un poco la zancada y levantar las rodillas pero pronto volvía a andar deprisa. Cuando llegue a la tercera vuelta tenía claro que acababa, aunque fuese haciendo el pino o arrastrándome.

Este año he corrido muy poco y he decidido que eso se acabo. Si quiero hacer triatlón hay que correr, así que a partir de ahora voy a entrenar más este sector. De hecho este año creo que nunca he corrido más allá de los 12 o 15km y he hecho unas medias semanales de kms bajísimas y eso se nota sobre todo si uno ya no esta dotado especialmente para la carrera de fondo, así que habrá que intentar ponerle remedio, aunque por otro lado no hay tiempo para todo. En fin ya veremos.

Tercera vuelta. Ecuador de la carrera sobrepasado. Salvo lesión el objetivo está conseguido y muy ampliamente. Cuando pienso en lo que me queda me refuerzo con un comentario que me hizo la semana pasada un amigo Tu no llegas a meta, pero como vas a llegar, es imposible. Hay que advertir que esa persona no hace deporte y por lo tanto desde su óptica eso es poco más que una quimera. Así que me dije POR …. (véase email de Jabelo ;-)))


Muchos de los corredores que me pasan, me dicen que llevo las zapatillas desatadas, al final ya no contestaba, hacía que no los oía, ya estaba cansado de explicar que no podía atármelos. Y así transcurrieron las dos horitas, ahí es nada. A cada paso por los avituallamientos (dos por vuelta) yo me paraba y bebía carbohidratos, y agua, una por encima de la cabeza y otra botella para dentro. Ah se me olvidaba comentar que Petete me pasó al final de la tercera vuelta, es decir cuando llevamos sobre unos 12km, me pregunta como voy, le digo que mal y que tire. Sinceramente que Petete llegase antes o después era lo que menos me importaba. Solo quería que él llegara, eso sí me preocupaba, de hecho en una vuelta de ciclismo no lo vi y pensé que a lo mejor le había pasado algo en la bici, luego lo vi y ya descanse. A decir verdad en pocas pruebas como esta es tan cierto eso de que luchas contra ti, tu eres el rival. Nadie más. Esto se ve corroborado por la llegada a meta de los participantes. Unos bailando, otros lloran, todos levantan los brazos como si hubiesen sido ellos los que rompen la cinta. Yo pegué unos gritos espectaculares. Cruzar la línea de meta, salvo para algunos, es un triunfo.


Mención especial merece el público. Espectacular. En la última vuelta que di, yo fui aplaudiendo a los espectadores porque realmente se lo merecían. Qué ánimos. De verdad que lo hacían más fácil. Cada paso por meta era memorable y había unos espectadores justo al inicio de la recta que desembocaba en meta que, atención, sabían que era mi última vuelta. Allí estuvieron dos horas de pie bajo un sol de justicia, y cuando les aplaudí redoblaron mis ánimos y me devolvieron los aplausos multiplicados por 100. Eso y las ganas de cruzar la línea de meta provocaron que hiciera la última recta antes de meta como si fuera fresco. Cuando vi que me disponía a cruzar por debajo el arco de meta, ya había pasado cuatro veces al lado, la alegría que tenía era inmensa. Enorme. El tiempo daba igual, la posición daba igual, todo, salvo que había acabado y mucho mejor de lo esperado, daba igual. El éxito como aquí escribí era rotundo. La semana pasada no hubiese apostado a que hacía este tiempo ni con dinero del Monopoly.


Por ultimo, algunos apuntes. Gracias a todos por vuestros ánimos y muestras de interés por ver como nos había ido. Marola, como te escribí en el Facebook me acorde de ti al cruzar la línea de meta, eso de que éramos tus héroes me llego al alma. Gallego y Jabelo, animo y adelante, si yo lo he hecho vosotros podéis, sin duda; los demás también pero sé que ni se lo plantean. Y petete, eres cojonudo. Patxin, parte del éxito es tuyo.


UN ABRAZO Y MUCHAS GRACIAS
Marola

Mod
Mod
19/11/05
0 Carreiras
2609 Mensaxes
Ames
Respostar citando Envío Lun, 31 Mai 2010, 19:36
Asunto: Re: CARSantiago

Estoy sin palabras... no sé que deciros, me he emocionado muchísimo leyéndoos. De verdad, Piki, que casi me haces llorar.
¡PERO ES QUE SOIS FANTÁSTICOS! Como personas y como deportistas.
Aplauso Aplauso Aplauso

De las crónicas recojo unas frases que me encantaron y de que alguna manera me parece que reflejan el esfuerzo y la fortaleza mental que hay que tener para completar una prueba tan dura:

Petete: "hubo momentos en los que aseguraría que bajaba de las 5 horas y otros en los que no daba un duro porque fuese a terminar"

"Cuando me di cuenta estaba terminando la primera de las 5 vueltas, la verdad es que llevaba un ritmo infernal (4´30´´ todo es relativo)"

Piki: "Un calvario. Ya lo sabía, así que no me llevé ninguna sorpresa"
"A decir verdad en pocas pruebas como esta es tan cierto eso de que luchas contra ti, tu eres el rival. Nadie más."
"Cruzar la línea de meta, salvo para algunos, es un triunfo".


Y ahora a recuperaros que bien lo merecéis.
Bicos para los dos.





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos