Foros ›
Relato Motivación de Maratón.
Foros de debate / Carreiras Populares en Galicia
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
carlos74

Novo foreiro
Novo foreiro
20/04/11
5 Carreiras
6 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 11:06
Asunto: Relato Motivación de Maratón.

Este relato ya lo colgué hace tiempo, hubo a mucha gente que le encantó, he observado que mucha gente habla del maratón con poco respeto. El año pasado terminé el de Coruña pero lo pasé muy, muy, muy mal. No se comenta mucho pero es esencial el trabajo de pierna en el gimnasio. Cuando digo esencial lo digo como imprescindible. Mucha suerte espero que os guste y que os echéis unas risas.

.-HISTORIA DEL PEOR DÍA DE MI VIDA.

Quisiera contaros en unas pocas líneas lo que me ocurrió cuando decidí afrontar la V edición del maratón del Miño, lo cual me supuso llegar casi al límite de mis fuerzas.

Antecedentes
Día 1 de octubre y me despierto. Nos desplazamos hasta Orense, llegada alrededor de las 13 :00 horas recojo el dorsal, chip, camiseta, etc. Sobre las 14:00 horas estamos instalados en el Hotel que está bastante bien pero, coño enfrente hay un club de alterne….
Vamos a comer con 2 cervezas, siesta más café y a conocer Orense hasta las 21:30 horas que decidimos cenar. Como no, pasta. De primero pizza capricciosa, de segundo spaghetti Siciliana y dos 1906, de los postres me abstengo. Al finalizar, nos dirigimos al Hotel a descansar que al día siguiente era la carrera y no es cuestión de trasnochar.
Ya al meterme en la cama noto que estoy hinchado como una pelota. Mal asunto.
Son las 4 de la mañana y los alaridos que provienen del club de alterne me despiertan y ya no vuelvo a pegar ojo. Me sigo notando como una bola.
Día “D”
Son las 7 de la mañana y hay que levantarse, me ducho, me visto, coloco el chip, dorsal, pulsómetro, esparadrapo en los pezones, un chándal y a desayunar. Antes tengo mi primera visita a Roca. Fluído. Mal empezamos.
Llego a la cafetería del Hotel y decido tomar una magdalena y un café con leche. No termino ni una cosa ni la otra porque no me entra. Subo a la habitación y otra vez a ver a Roca. Me despido de xxxx y quedo con ella en el Km. 28 sobre las 12 del mediodía. Iluso.
A las 8:30 llego a la Plaza Mayor, lugar de la salida, decido no calentar por si me cago. Allí lo de siempre, fantasmillas, gente que ves que va a ir fuerte, algún abuelo, desfile de zapatillas último modelo, etc.
Son las 08:45 y dudo entre ir al baño a un bar o apechugar. Me inclino por lo segundo que malo será. Malo será, maldita sea.
09:00 horas, pistoletazo de salida de la V edición de la maratón del Miño, primer km. Y ¡ ya no me puedo ni mover ¡, ¿qué hago?, pues como siempre tira p`adelante. Los 5 primeros KM lo pasé fatal, sudores fríos y retortijones varios, cada zancada, mejor dicho, cada pisada era un calvario. Miro el pulsómetro y voy a 6:30 el km. ¡No puede ser ! Me pregunto si voy a terminar y me digo que ni de coña. Dudo en abandonar o seguir, y sigo.
KM 6. Tengo que parar sí o sí, pregunto a dos que pasaban por allí ¿Cuánto queda para los aseos que se indican en el mapa? Están al final de la primera vuelta, me dicen. Eso son unos 8 Km más o menos. Como no aguanto más, decido meterme detrás de un seto y venga. Evidentemente no hay papel higiénico, miro a mí alrededor y observo unas hojas que bien me pueden servir. Al tacto me decido por el haz para limpiarme. Nuevamente fluido.
Al poco tiempo, nueva parada en unos aseos tipo cabina. ¡Sorpresa!, hay papel higiénico y el váter lo ha visitado alguien con el mismo problema que yo. Me da igual, hay papel y eso es lo importante, además puedo beber agua en el lavabo que me provoca vómitos. Me lavo la cara y lleno la gorra con agua y me la echo por encima.
Continúo unos 2 km más sin estar recuperado del todo, empiezo a fijarme en el paisaje que es precioso. El recorrido es un sube y baja de tierra y cemento, además con el calor se levanta un polvo bastante molesto que se mete en la garganta. Consigo, con mucho esfuerzo, dar la primera vuelta. Intento mantener la compostura por la cantidad de gente que hay y por cómo me animan. He tardado 1:24 min en hacer 14 km. Me tomo el tiempo como bueno debido a las circunstancias.
Comienza la segunda vuelta, como algo de solido y bebida isotónica en los avituallamientos, la comida sigue sin entrarme, pero aun así me la tomo. Comienzo a encontrarme un poco mejor y mi mente me dice que voy a terminar pero al rato me sobreviene la idea de abandonar. No puedo más y paro a vomitar en un lado del camino. Me siento un rato y cabalgo de nuevo pero siempre fuera de ritmo. Nuevo retortijón y decido esperar a los setos donde había parado la primera vez. Nuevamente en el mismo sitio con las mismas hojas. Sigo siempre en solitario, toda la maratón en solitario, y planifico una nueva parada en el baño tipo cabina. Biennnnnnnnn! Sigue habiendo papel.
Llego al puente donde se hace la virada para encauzar los últimos km de la vuelta que discurren casi todo el tiempo por un carril bici. Me pregunto si es normal que tenga frío cuando no hay una sola nube en el cielo. Al finalizar, me entero de que es el día más caluroso de Octubre desde el año 1942 con nada más y nada menos que 38ºC.
Consigo llegar al segundo paso, templo el rostro por la gente y sigo. El día anterior había quedado con xxxx en ese punto km. 28, son las 11:50. Hablo con ella, me da un plátano, un poco de agua y le comunico que voy fatal pero sin entrar en detalles. Quedamos sobre la 13:00 en la meta. JAJA . Me queda una sola vuelta y creo que puedo conseguirlo, pero al poco tiempo me da una especie de pájara y no puedo seguir. Me siento en una de las pocas sombras y dudo entre dar la vuelta o tirarme a la piscina y ya llegaré como sea. Alterno la “carrera “ con una especie de deambular por los caminos. Paro. Sigo. Así todo el tiempo. Me encuentro con una cuesta que ya ni me planteo subir corriendo. Me dejo ir en la bajada. Nadie me da ánimos y voy siempre solo, nadie me adelanta por lo que deduzco que la gente está abandonando. No tengo nada que beber y me muero de sed. Intento buscar una fuente pero nada. Sigo, y pienso en abandonar mil veces, miro el río y pienso lo bien que estaría un bañito o aunque sea poder meter las piernas en el agua porque me duelen una barbaridad.
Llego a “mi baño”, paro y bebo y más de lo mismo. Me tarda enormemente en llegar el puente donde se hace la virada más o menos por el km 34. Paso el puente andando y cojo la otra orilla para enfilar la meta. Me queda lo peor. El asfalto del carril bici es brillante y a lejos se ve la calima debido a los 38º. Observo la gente tomando el sol en la orilla del río. ¿Y si me paro y meto los pies en el agua? Nadie se va a enterar, además estoy sólo. Veo una gaviota ¿qué coño hace una gaviota en el Miño? .Cabalgo de nuevo.
Al rato miro hacia atrás y veo un anciano con unas barbas larguísimas, viene canturreando una canción y me da ánimos cuando me pasa. Parece Forrest Gump, con esa barba, la gorra y el protege cuellos.
Minutos más tarde me pasa una señora de unos 60 años. Sobra decir nada más.

Por el que dirán y porque me lo merecía decido empezar a correr un poquito más, sobre todo porque ya veía el Puente Romano, y porque allí estaba la meta. Último Km y por el GPS veo que nos han metido 800 m. más de recorrido. Bueno total qué más da.
Enfilo el Puente Romano, que empieza con una cuesta de adoquín y termina con una ligera bajada donde está el hinchable de la meta. El speaker me da ánimos y me dice por megafonía que me estaban esperando. Xxxx había ido a preguntar por mí ya que había quedado con ella a la 13:00 y eran las 14:15. Tardé en hacer la última vuelta de 14 km. 2 horas y 25 min. Y el crono final fue de 5 horas y 18 minutos.
Casi se me salta las lágrimas del dolor de piernas y de los mareos. Me siento y me quito las zapatillas. Entrego el chip y me levanto. No me puedo levantar. Espero un poco y consigo llegar a por un botellín de agua. Me bebí tres seguidos.
Me siento a descansar y se me acerca Xxxx y me dice “Eres un cabezón”.
Pensé que esta vez tenía razón.

Puesto general :191
Puesto categoría:91
Tiempo: 05:18:33
Parcial 1: 01:24
Parcial 2: 01:31
Parcial 3: 02:23
Tiempo km.: 7:33
CON UN PAR……………………………….
Manuti

Foreiro infantil
Foreiro infantil
29/11/11
0 Carreiras
104 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 13:48
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Genial, de verdad! Y si, eres un cabezon, aunque creo que es caracteristica comun a todos los que corremos. Solo por curiosidad: ¿que tiempo era tu objetivo primero?

Gracias por la cronica!
ARBITRUCHO

Maratoniano
Maratoniano
12/04/09
0 Carreiras
230 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 14:01
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Carlos un muy buen relato, pero yo te digo que los hice todos del miño y muchos más, te dare mi primer consejo y primordial, cabeciña eso es importantísimo, el 90 por cien de un maratón es la cabeza, espero saludarte personalmente, gracias por la cronica
maroxa

Novo foreiro
Novo foreiro
8/12/12
14 Carreiras
23 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 18:59
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Que bueno!!!!!! me muero de la risa!!!!!!! si,si,si pero al final lo hiciste que es lo que cuenta ; te felicito por esta cronica tan detallada y a la vez tan simpatica Ríndose Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Ríndose
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 19:12
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso
Mclego

Foreiro Senior
Foreiro Senior
5/04/08
175 Carreiras
602 Mensaxes
Gondomar
Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 21:43
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Muchas gracias por tu relato
Ariberna

Foreiro Senior
Foreiro Senior
24/10/11
25 Carreiras
938 Mensaxes
Ourense
Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 22:24
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

+1 pola crónica jeje
carcu

Foreiro infantil
Foreiro infantil
15/05/11
3 Carreiras
102 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 23:22
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Me has echo reir con la cronica muchas gracias
maseda

Foreiro Veterano
Foreiro Veterano
3/03/11
0 Carreiras
1339 Mensaxes
A Coruña
Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 23:47
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Lo pasaste mal pero al final terminaste. Como dice un forero sentidiño, pero a veces uno piensa más con el corazón que la cabeza. Gran crónica. Gracias por compartirla.
xoixe

Experto no foro
Experto no foro
23/08/05
188 Carreiras
3869 Mensaxes
CAMBADOS
Respostar citando Envío Ven, 01 Mar 2013, 23:52
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

¡¡¡¡¡¡¡Joooooooooooeeeeer!!!!! Yo abandonaría en el km 6 o mejor dicho, ya no se si habría abandonado antes de la carrera. Con permiso de Xxxx "Eres un cabezón" Ríndose Ríndose Ríndose Guiño

Pues a mi reir no me ha echo reir Parar , mas bien todo lo contrario, me ha echo sufrir mucho solo de pensar que me pudiese ocurrir a mi en una maraton, con todo el trabajo que da prepararla...

Dios dea salú, que sobra onde destrajala...
rubenigui

Montañés
Montañés
21/02/10
0 Carreiras
2453 Mensaxes
Barbadás
Respostar citando Envío Sáb, 02 Mar 2013, 0:19
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Corriste más que un maratón porque hacerlo y terminarlo con la diarrea Muerto que llevabas es todavía más difícil si cabe. Por cierto el Maratón del Miño es más largo de 42,195 como ya has comprobado jejeje Silbar . Muy bueno lo de la gaviota en el Miño jejeje Ríndose Ríndose Ríndose . Lo importante es que lo comenzaste y lo terminaste CDC Maratoniano Aplauso Aplauso Aplauso . Saludos y nos vemos en el próximo Maratón
URKO

Mods
Mods
5/01/07
0 Carreiras
1359 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 02 Mar 2013, 10:28
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Lendo o relato de Carlos74, volveume a rebulir unha crónica de fai 5 anos sobre unha experiencia de sufrimento moi parecida. Busqueina moitas páxinas atrás e aquí vola deixo: Marató de Barcelona 2008:

Crónica: "A técnica do bonobús"

Para un "culé" si hai que debutar na maratón, ten que ser nunha que pase polo Nou Camp. E si a distancia é de 42 km., non hai mellor idade que ós 42. Premisas aparte: había que debutar na Maratón de Barcelona...estaba cantado...(aínda que os fados xa avisaban que algo non iba ben: nas vísperas, "chosca" dos colchoneros, 4-2).

Primeira, e última maratón (está avisado Banderas que cando floxee, me recorde que "esta y no más, dijo Santo Tomás"...diosmiodelamorhermoso que agonía!!!

Con un entrenamento de m......., sin rodaxes longos...vamos, á boa de deus!! Para colmo, o martes anterior unha dolorosa lesión na zona dos abductores, confirmábame que non había nada que facer. Pero o billete de avión estaba pagado, a reserva do hostal feita...e nunca vira a Sagrada Familia...así que, xa que estamos, alá vamos!!

O compañeiro-confesor foi o amigo Banderas, ó que a víspera lle comentei as miñas dúbidas de tomar a salida (bueno, o mesmo decía Jabelo, e despois anduvo como un tiro!! ). Resulta que o sábado sacamos un bono de transportes para 10 viaxes: un bono do metro, pero bueno...imoslle chamar o bonobús, agora que está tan de moda o "palabro" ese. Fixemos varios viaxes pero aínda sobraron tres ou catro.
Así que, nin corto nin perezoso, lle digo a Banderas que me dea o bonobus que o vou a levar conmigo durante a carreira, e que en canto vexa que escomenzo a sufrir, tomo as de Villadiego, pillo o metro e volvo para o hostal.

O día "D" como había que almorzar dúas horas antes da carreira, e ante a nosa falta de previsión, atopámonos con que no hostal non había servicio de almorzo e todo estaba pechado. Pero había que tomar algo: así que maese Banderas ten a xenial idea de que podíamos botar man da bolsa de corredor que recolléramos o día anterior: e alí estabamos os dous ás 6.30 da mañán, comendo as tortitas de cereales de Santiveri. "¿Que tal están?" pregunteille. "Ti come e cala", foi a súa escueta resposta. Pero claro, tampouco tíñamos café. "¿E agora?" Foi a miña pregunta mentras notaba que o meu compañeiro miraba fixamente para o nauseabundo líquido azul do Poverade. Meu dito, meu feito..."por deus, que non se entere ninguén!!" rosmaba polo baixo, mentras chimpaba a groliños o reconstituinte.

Tocoume salir da última fila do último caixón, rodeado de italianas, francesas, alemanas, japonesas, "dúas finlandesas"...tipiños tamén había, pero nin os vía!! Salín por aquelo de trotar un pouco hasta a primeira boca de metro...eso, claro está, sempre e cando fose despois de pasar o Camp Nou!! A aquel ritmo de trote o abductor non me doía. Foron pasando bocas de metro e quilómetros de carreira. Era psicolóxico: ¿retírome nesta?, bueno, non, aínda podo un pouquiño máis, pero na próxima, pírome!! Un pouco antes da media maratón, atrapei o globo de 4.30. -que, por certo, pasou a media en 2.15 clavados- No km. 28 deixei de ver o globo: non estaba nin por diante nin por detrás. Non sei que pasou, a non ser que se retirase o paisaniño!!

A partir de ahí, foi un suplicio...dores nas pernas...o coco dá moitas voltas...e comencei a alternar tramos correndo con outros andando. Empecei a facer cálculos: aínda que sexa andando, teño tempo para chegar antes das 6 horas...e senón, aínda conservo o bonobús.

Polo km. 34 rogaba a calquer ser supremo que acabase dunha p.....vez aquela tortura...a cabeza xa non rige como debería....peeeeero, apareceu ó meu carón unha moza vestida de bermello, e púxose ó par. Eu penso que aquelo das endorfinas algo ten que ver con todo esto, porque de repente recuperei o fuelle. Endereitei o porte, metín barriga e desde o km. 35 ó 40, levamos un ritmo máis ou menos alegre. Adiantamos xente polas Ramblas abaixo e aquelo funcionaba.

No avituallamento do km. 40, estaban esperando pola moza unha parexa amiga. Faime xestos de que me una a eles, e alá vou. Pero, claro...dous son compañía e catro son....son unha carallada, que lle imos a facer!! Total, que as endorfinas deixaron de facer efecto, e doume un tirón nos abductores que me deixou clavadiño no asfalto.

Os dous últimos kms. foron de suplicio, agonía, autoflajelación....un desastre. Eso sí, na liña de meta entreille esprintando a unha rubiña alemana pertenecente a un animoso grupo de algo así como "Atletas Cristianos"...As endorfinas, supoño!!...5 horas e 5 minutos de sufrimento...buffff.....

A min non me volvedes a pillar nunha destas!!!!!!
Papa-Léguas

Super Veterano
Super Veterano
14/10/11
0 Carreiras
2613 Mensaxes
Sparkland
Respostar citando Envío Sáb, 02 Mar 2013, 10:56
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

jejeje, moito sufrimento o final, pero a alemaña rubiña de atletas cristiáns de seguro fíxoche ve-lo ceo aberto. Silbar
Gran crónica tamén.
Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso Aplauso
Annie

Foreiro Senior
Foreiro Senior
14/10/09
86 Carreiras
697 Mensaxes
A Veiga e Ponferrada
Respostar citando Envío Sáb, 02 Mar 2013, 20:10
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Moi boas!!!!
A verdade é que as veces, estamos nunha carreira e pensamos "quén carallo me mandaría a mín meterme neste lío".

Estou nas últimas semanas ante a miña primeira media-maratón, e xa lle teño medo a una crónica deste tipo!!!

Ainda así, pasei un excelente rato lendo "Os relatos dos runners do clube da comedia" Guiño Sorriso

Las aventuras y desventuras de la Cofradía del Trote Cochinero Sorriso

lacofradiadeltrotecoch...gspot.com/
mandacarallo

Maratoniano
Maratoniano
10/12/06
0 Carreiras
167 Mensaxes

Respostar citando Envío Dom, 03 Mar 2013, 9:34
Asunto: Re: Relato Motivación de Maratón.

Aplauso Aplauso Aplauso





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Podes descargar arquivos