Sáb, 27 Abr 2013, 20:37 
Sáb, 27 Abr 2013, 22:19
Lun, 29 Abr 2013, 22:35 
Ven, 03 Mai 2013, 16:12
Xov, 09 Mai 2013, 9:21
Ven, 10 Mai 2013, 9:57
Dom, 12 Mai 2013, 19:24
Dom, 12 Mai 2013, 21:16 | Franki escribió: |
| Pois fun prudente pero debír máis, os primeiros tirei rápido de máis, pasei os 10 a 39´pero non podía ser, se me sentira canso toda a semana non podía aguantar, ao final 1:24:35. Digno pero o previsible. Polo menos non sentín molestias, só cansancio. Teño case 45 e hai que coidarse moito moito, quero seguir até os 70 polo menos Agora a pola bici. |
Sáb, 18 Mai 2013, 12:39 | Franki escribió: |
| A Maratón: esa experiencia extrema. Despois dunha semana complicada que me impediu facer un par de sesións suaves con estiramentos completos chegamos ao sábado á noite, deitome tarde, demasiado tarde, menos mal que durmin ben o venres, á 1 da mañá entro nas sabas. Iso si, ían ben alimentado, saín da casa con case 77 quilos, o ano pasado andaba en 75. Érgome ás 6:15, zume de laranxa, un plátano, unhas poucas galletas e un café. Media hora camiñando rapidiño e ás 7:50 un cafe cortado na Avd.da Marina, guardarropa e a quecer un chisco, uns chimpos uns progresivos e pouco máis. Saída detrás do globiño das 3 horas, pouco dura, póñome chulo e imos máis rápido do entrenado (para 4:15) a ver que pasa  .Primeira volta ben, un minuto menos do tempo obxectivo, boas sensacións, eu nunca teño problemas de respiración, diso vou sobrado, o meu problema son as pernas lentas que teñen que dar máis. Vou desde Oza detrás de dous cascarilleiros moi agradables que despois me deixarán atrás pero aguanto con eles a ritmos de 4:10, e paso a segunda volta más rápido, case 2:51 por baixo do ritmo obxectivo. Levo as pernas coa sensación de que non van poder chegar así até o final pero sigo o ritmo ben, aínda que non me equivocaría. Chegamos á subida ao Millenuim e apuran e quedo só, manteño o ritmo até o paso do 35 e pico e a partir de aí comeza o sufrimento, físico e sobre todo de cabeza, e o duro que se fai o paso por Oza, sol, calor, firme, pernas agarrotadas, unllas doridas (de loito a do pé esquerdo, o ano pasado foi o dereito  )... un horror. Aguanto e non sei como, debe ser o espiritu do Maratón ou o que eu creo, motivación e amor, que axuda a ir un chisco máis aló dos que cremos son os nosos límites, e iso creo que é algo que hai que vivir se se pode, e son moi afortunado por poder facelo.  Superado o paso polo Inferno de Oza  e a non menos dura grella de Linares Rivas, Cantóns e chegamos ao paraiso da Avenida da Marina, que fermosa, as galerias, a xente animando, aplaudindo como se fóses o primeiro, dá igual, e así até a chegada unha sensación intensa e emocionante porque remata o sufrimento e polo agradecemento da xente.Ao pasar a meta non sei como non caín  nunca sentira esa sensación de bloqueo nas pernas, é impresionante, había algún que me miraba: cae non cae? Coa deda gorda do pé esquerdo de loito e as pernas mazadas pero moi satisfeito. Disposto a recuperalas esta semana, e comezar canto antes a darlle duro á bici, xa que en menos de 5 meses, o 13 de setembro, agárdame o Medio Ironman na praia do Vao: 1,9 quilómetros nadando, 90 en bici e 21 correndo. 5 horas e media de nada, ou máis, quen sabe. E para entreterme e ir preparándoo, as probas de Vigo: a Media de Maio, a de San Xoán, e algún triatlón ao que poida achegarme. |
Xov, 15 Ago 2013, 19:06
Lun, 02 Set 2013, 8:56
