Lun, 26 Mai 2014, 9:44
Asunto: Re: Diario de Anarky
Aquí deixo a lacrimóxena e interminable crónica da maratón de Coruña42:
Quero comezar esta crónica cunha pequeña reflexión que me vai axudar a introducir o relato da miña experiencia na maratón de Coruña. Considero que son unha persoa prudente, ben coñecedor das miñas limitacións e sinto un profundo respecto e, sobre todo, admiración por unha proba que me cautivou dende que comecei a soñar con que a correría polo menos unha vez na miña vida e que me emociona con cada paso e respiración que me acerca a meta. Sen embargo, como cada persoa, como cada corredor teño ese necesario punto de ambición e certa inconsciencia que resulta contraproducente cando se canaliza de forma incorrecta, especialmente en distancias que supoñen un reto para a resistencia física. Esta era a quinta vez que me enfrontaba ao desafío de acabar unha maratón de asfalto e, como si se tratase dun adocelescente arrogante, decidín ignorar os consellos dos máis veteranos e sabios que afirman que a clave para cumplir o teu obxetivo na maratón, ademais da obviedade de ter a condición física necesaria para conseguilo, resulta fundamental manter a cabeza fría e seguir un ritmo constante dende o principio —que se pode extrapolar directamente dos teus adestramentos—, evitar cambios de ritmo e esforzos inútiles que nos poden pasar factura e coducir ao fracaso da nosa aventura.
A maratón namora ou fai que a odies profundamente en función da capacidade de cada persoa para dsifrutar ou aborrecer todas as emocións e sacrifcios que nos ofrece e nos esixe por igual, dende que comezas a preparala ata moito despois de cruzar a liña de meta, se tes a sorte e a vontade necesaria para conseguilo. Empeza cunha certa sensación de alegría e euforia desmedida para deixar paso á ilusión de estar o día D na liña de saída. Pouco a pouco e co paso do tempo, toda esta enerxía positiva vaise transformando en cansanzo, sensación de obriga nalgúns momentos, en certa desazón se aparecen as temidas molestias e, se finalmente te lesionas, en desilusión, frustación e certa incompresión polo resto de mortales. Non resulta demasiado distinto de moitas outras cousas ou pequenos retos que nos plantexamos ao longo da vida. O ser humano está claramente disexado para marcarse obxetivos ou hitos que nos permiten avanzar e non quedarnos estancados nunha fatal desidia e apatía. Despois de completar con máis ou menos éxito a preparación, comezan os nervios e dudas precarreira, por moito que a maioría de nós nos queiramos alexar dese tópico. Pero tamén forma parte inherente da condición humana, a pesar de que non nos estemos xogando o noso futuro nin supoña ningún revés especialmente severo para a nosa vida, salvo para o noso orgullo como corredores. Pero, francamente, prefiro mil veces experimentar esa sensación de nervios e incertidume por non saber si vou ser capaz de completar 42 kms correndo a un ritmo, o suficientemente alto para que respresente un desafío para a miña resistencia, que por que o meu equipo gañe ou deixe de gañar sen que eso me supoña ningún beneficio económico ou inmaterial. E por último, todas as anteriores sensacións e o sufrimento da carreira quedan eclipsados pola emoción e enorme alegría que representa ese eterno instante no que cruzas a liña de meta e o celebras con quen ti queiras, esté cerca, lonxe ou, desafortunadamente, moi lonxe.
Despois de plasmar as miñas ridiculas reflexións e aburrirvos con elas, creo que podo comezar coa auténtica crónica da carreira. A preparación para a maratón de Coruña foi claramente distinta das anteriores, especialmente á de Porto. Foron apenas dous meses con bastantes adestramentos a ritmo obxetivo, series longas non excesivamente rápidas e poucas tiradas longas, ningunha por montaña. Como era lóxico a tenor destos adestramentos, corría relativamente cómodo a ritmos entorno a 4:25 min/km, pero en carreiras cortas notábame algo máis lento do habitual. A pesar de todo, estaba confiado en que podía mellorar nítidamente a miña anterior marca e acercarme ás 3h05. Toda a semana previa estiven bastante agobiado con temas de traballo e non tiven demasiado tempo para deixar que os nervios ou a ansiedade me acompañase eses días previos, nin sequera para darlle voltas á cabeza con innumerables cábalas sobre a estratexia a seguir durante a carreira. Non foi ata o venres ou sábado cando, vendo que se confirmaban as previsións de vento moderado, pensei que sería unha boa idea non marcarme un ritmo ríxido a priori e intentar seguir a algún grupo para resguardarme do aire e, así, economizar esforzos. Primeiro dos erros que desencadenaron a secuencia de acontecementos que me dispoño a narrar.
O domingo pola mañá levanteime como sempre unhas 2h30’ antes da hora de saída para almorzar con calma e organizar os derradeiros detalles como parte da rutina pre-maratón que todos os corredores acostumamos facer. Almorzo convencional, o de tódolos días, intentando non sobrecargar demasiado o estómago. No meticuloso proceso de preparar todo o necesario para afrontar con garantías a carreira, decidín non poñer especial atención á parte que sustenta todo o traballo que fan o resto de músculos para correr, os pés. Segundo error de bulto. Dende que estrenei as novas zapatillas a principios de Marzo non deixei de ter problemas, se ben nas últimas semanas parecía que as dichosas molestias na planta dos pés diminuíran ata facerme crer, iluso de min, que formaban parte do pasado e non ían reaparecer. Namentres poñía en orden a miña cabeza, o meu corpo e o resto de elementos necesarios para correr, o meu pequeñín e a súa mamá desperezábanse para ir a verme. Era a primeira vez que me ía ver correr o meu bebechín de case 4 meses e a quinta vez para a súa paciente e entusiasta mamá. Este detalle que parece meramente anecdótico neste momento, terá a súa relevancia máis adiante. Saímos xuntos os tres da casa para acercanos ata a zona de saída.
En canto saín do coche, puiden comprobar que a temperatura era ideal para correr e que facía algo de vento, un pouco máis suave do que esperaba pero coa suficiente intensidade para incidir de forma negativa no desgaste dos corredores a medida que pasaran os quilómetros. Acerqueime á liña de saída e, logo de saudar animosamente a outros atrevidos corredores con gañas de desafiar á maratón, comecei a quentar suave para activar os bio-ritmos e amosarlle tímidanente ao corpo o que lle tiña preparado. Finalmente, sitúome fronte ao arco de saída para disfrutar en silencio e saborear esos interminables momentos que anteceden o principio do final, o instante no que os teus pés en perfecta armonía co resto do corpo comezan a funcionar para acercarte paso a paso cara o ansiado final do camiño. As primeiras zancadas son torpes e lentas ata que comezo a coller ritmo á vez que suben aceleradamente as pulsacións para atender a crecente demanda de enerxía. Busco con calma un grupo ao que unirme que vaia aun ritmo que me permita ir cómodo, pero tampouco quero ser demasiado reservón. Apresuro o paso e non deixo de adiantar corredores que parecen debuxar unha corda imaxinaria que se estira e semella que pode romper en calquera momento. Despois dun par de quilómetros termina a miña azarosa búsqueda e vexo un grupo numeroso un pouco diante miña que pode convertirse nun bo refuxo contra o irreflexivo vento e minimizar, dese xeito, o desgaste ocasionado por tan indesexado acompañante. Sen embargo, levanto a vista e vexo que ese grupo persigue con certa urxencia, aínda que a certa distancia, a un enorme grupo de xente que semella engullir a un home con globo, supoño que á lebre de 3h. Nese momento, os impulsos eléctricos que viaxan polas miñas neuronas colapsan os meus pensamentos e a absurda e irracional idea de seguilos deixa de ser tan descabellada, polo que sucumbo á tentación. Terceiro gran erro na secuencia de malas decisións. Penso que pode ser un bo día para arriscar, se aguanto a ese ritmo ata o final será unha gran e grata sorpresa pero, senón, tódolos segundos/minutos que poida gañar na primeira metade da maratón poden servirme para facer un bo tempo, regulando na segunda metade. Error de novato, exceso de ambición e falta de respecto a quen tanto nos ofrece coa única esixencia de que non debemos subestimala.
Con estos precedentes xa vos podedes facer unha idea de como pode terminar esta historia. Despois de varios quilómetros nos que me manteño a certa distancia deste fatídico grupo, comeza a subida á Torre de Hércules. O aire pega a favor así que na correspondente baixada, por pura e aplastante lóxica, pegará en contra. Nun acto absolutamente temerario e con alta probabilidade de lapidar as miñas aspiracións na carreira, acelero significativamente o ritmo na subida (4 min/km) e contacto co grupo xusto na rotonda onde se dá a volta. Cuarto e case me atrevería a dicir que decisivo gran erro. Nada máis comezar a baixada, intégrome no medio do grupo coa firme intención de recuperarme do esforzo feito na subida, resguardado do vento. Sen embargo, o ritmo do grupo aumenta case imperceptiblemente na baixada, pero fai que vai incómodo e non me deixa recuperar. Un certo atisbo de lucidez suxire que sería unha boa idea baixar o ritmo, pero tampouco quero deixarme caer despois do esforzo realizado e máis tendo que pelearme só contra o aire. Comprobo con certo halo de preocupación que estamos correndo por debaixo de 4:15 min/km e que nos mantemos a apenas 30-40’’ do grupo de sub 3h. Nesta baixada comezan a molestarme por primeira vez as plantas dos pés, non lle dou demasiada importancia. Continúo en boa compaña pero coas forzas xa algo minguadas e coa obsesión de que estou correndo por riba das miñas posibilidades -aínda que neste caso non creo que me veña a rescatar ninguén-, e deste xeito completo a primeira volta de 14 kms nuns preocupantes 59’40’’.
A segunda volta empeza como terminou a primeira, demasiada velocidade, pulsacións moi altas e moletias nas plantas. Despois do avituallamento do km 20, no que baixo un pouco o ritmo para poder tomar o xel e beber con calma, comezo a perder uns metros con respecto ao grupo que xa non conseguirei recuperar no que queda de carreira. Paso a media maratón en 1h29:45’’, o que serían 3 minutos menos que a marca que fixera na MM de Coruña21 un par de meses antes. Aguanto toda esta segunda volta tentando manter a estela dos meus anteriores acompañantes, pero as miñas forzas comezan a flaquear e a cabeza, inundada de estímulos negativos e abrumada polo “inesperado” resultado da secuencia de malas decisións que tomou, non parece en absoluto disposta a tolerar que continue o maltrato que quero perpetrar contra min mesmo con tal de rematar. Cando estou enfilando o camiño de volta cara a zona de meta, valoro seriamenrte retirarme xa que me noto moi fundido e a especialmente a dor na planta do pé esquerdo fai que cada zancada sexa como unha daga afilada que se clava con saña no meu pé. Xusto neste momento crítico emerxe unha figura decisiva para darme a vontade e forza nececesaria para rematar a carreira. Teño que confesar que son especialmente teimudo de por sí e gústame rematar o que comezo pero, nese momento de debilidade, ver animando a túa muller, pasar ao lado do teu fillo e saber que se tiveron que levantar as 7 a.m. e estar máis de 3h esperando por ti e animándote, fai que te esquezas de todas as dores e pensamentos negativos e, simplemente, te mentalices en avanzar e tentar acabar no menor tempo posible. Finalmente, paso a segunda volta en 2h00’20’’, olvídome do crono e penso en economizar esforzos para chegar enteiro a meta.
Non sei que número de erro fai na lista, pero levar un ritmo máis alto do que debía, ademais dos visibles estragos que fixo nas miñas forzas, tampouco me permitiu comer e beber con calma nos avituallamentos. Cando estás sufrindo e te atopas sen enerxía, todos estos pensamentos reaparecebn súbitamente na túa cabeza para recordarche que se estás nesa situación é únicamente e exclusivamente culpa túa e do teu atrevemento. Tomo o segundo xel e intento comer e beber nos avituallamentos que restan ata meta. Sen embargo, non me entra nada ben nin a comida nin a bebida, así que tampouco quero forzar o estómago. A terceira volta faise eterna, cada quilómetro parece máis longo que o anterior e teño a constante sensación de que vou máis lento do que en relidade estou indo pero, ver como me pasan continuamente corredores cunha forma de correr moto máis alegre e dócil que os meus pesados e torpes movementos, non axuda en absoluto. A idea de abandonar merodea constantemente pola miña cabeza pero utilizo os numerosos trucos aprendidos durante estos anos para enganar ao cerebro con efimeras recompensas que lle ofrezo a cambio de deixarme avanzar uns metros máis. Afronto con certo temor a derradeira subida ata a Torre de Hércules intentando alonxar da miña cabeza as enormes gañas que teño de pararme e seguir andando que, nese punto, parecen como un enorme oasis no medio do deserto. Finalmente, chego á maldita rotonda que escolta o monumento milenario e emprendo a baixada pensando que só quedan 4 kms de baixada para terminar coa tortura que eu mesmo me busquei. Nada máis lonxe da realidade, esos quilómetros de suposta baixada desapareceron con respecto ás anteriores voltas e a intensidade do aire parece que aumentou como burla siniestra para os valentes corredores que ousaron desafialo unhas par de horas antes.
Fago un último esforzo para chegar ata o punto no que abandonamos por fin o paseo e logo xa me deixo levar sabendo que vou conseguir acabar unha nova maratón. Miro o reloxo e calculo o tempo que necesito facer en cada un dos dous quilómetros que restan para baixar das 3h10. Entro nos cantóns e disfruto do recoñecemento da xente que valora o noso esforzo e que co seus aplausos nos revitalizan para entrar con forza en María Pita. Xiro a rotanda e enfilo a recta de meta xa na praza. Escoito os gritos da miña muller e intento poñer a miña mellor cara e facer o xesto que tiña pensado dende fai moito tempo para dedicarlle a eles a carreira. Levaba soñando con ese momento e con ese xesto dende facía máis de unha hora así que intentei prolongalo e disfrutalo todo o posible.
Despois de 3h09’35’’ cruzo a liña de meta sen poder dar un só paso máis pero enormemente satisfeito polo esforzo realizado para acabar. Busco un sitio onde setarme para poder descansar uns segundos e así liberar aos meus pés desa tortura que supón todo contacto co chan. Dende o meu primeiro maratón non necesitaba sentarme tras cruzar a liña de meta. Levántome despacio e vou buscar o premio que tanto anhelo dende o incio da carreira, un sinxelo abrazo acompañado dun fermoso sorriso de complicidade. Despois do recibir este impagable agasallo, emprendemos o camiño de volta ata o coche que se fai tremendamente longo e duro porque apenas son capaz de apoiar os pés tralo mínimo descanso despois de acabar. Para rematar, simplemente me gustaría agradecer os ánimos e apoio de toda a xente que desinteresadamente nos animou e nos axudou durante a carreira. No meu caso, agradecerlle especialmente a Víctor e Blas o seu apoio porque, nesos momentos difíciles, cada palabra de alento resoa con forza na túa cabeza.
www.24gramos.blogspot.com
estaré atento para cuando publiques los detalles del Maratón 
).
