Mér, 10 Abr 2019, 0:17
Asunto: Re: Diario de Sanmikel
Non sei por onde comezar, se me ocorreron varias ideas, pero sempre me gustou a espontaneidade, e así vai ser, comezo por o final, que será este o derradeiro post deste diario, non un punto e coma, nen un punto e seguido.
Non vamos resumir o sucedido nestes meses, pois algo xa lestedes e as complicacións son maiores das aquí expostas, iremos os días previos.
Semana da maratón, nada nervioso, pero si preocupado, ademais de complicarse como non podía ser doutro xeito. Laboral, familiar e fisicamente.
Dende martes con unha dor punzante que me atravesa todo o peito dereito, e na espalda me doe, sube a intensidade cada día
O venres aproveito para facer o mediodía 5k relaxados e recollo o dorsal os 20:15 no Verbum, con toda a familia.
O sábado me esperto as 07:00 gritando con unha dor inmensa punzante, tomo un ibuprofeno, pero resulta que por traballo teño que estar un par de horas centrado. Se complica todo, marchar a urxencias por unha espiña na gorxa da peque da casa, e fai que todo vaia a mais. Por sorte so un susto e puiden descansar dende as seis da tarde. Ibuprofeno para a zona da dor e calor con "almofadas de sementes". Xa sei que ata aquí pouco de atletismo, pero é o que sinto.
Deixei todo medio preparado, roupa, dorsal, zapas, xeles ...
Esperto 4:00, almorzo pasta con aceite e volto para a cama.
Sen decatarme paso do despertado e salto sobresaltado, son as 7:20, e quedei as 7:45. Todo sen preparar, e sen estar listo. Vivo a 7 min en coche menos mal, pero claro, non chego a foto do equipo.
Día D:
¿Sabedes aquel que di, que non estrenes nin probes nada nunha maratón?
Pois ise non son eu. Puxen tiritas nos pezóns (nunca o fixera), levei xeles en forma de gominola (me sentaron fatal todos os líquidos, así que estrenaba), e do almorzo xa falei. Ademais me tomei o venres e o sábado un sobres de glucosa, para evitar comer e estar empachado (comín moito igual). E claro os meus
calcetíns de "stormtroopers" de rúa, que so puxen o día da tirada, e repito hoxe.
Non chego a foto, se me olvida o reflex no coche, e perdo a bolsa do gardarroupa que non me recollen. Da igual, consigo solventar todo.
Levo dende o xoves evitando falar da maratón, ir a Castrelos, pensar nel etc.. e conseguino.
Saúdos os amigos, se agradecen todos os ánimos e busco a Suso.
Como a maratón é algo especial, estreno look especial para este día, me apetece que sexa así, me apetece desfrutar.
Vou saír para intentar 2:59:59, pero fai días que me dixen que vou a desfrutalo aínda que non o consiga, non quero chegar a meta coa sensación de mal sabor, de chegar con mala cara. Chege como chege, vou chegar sorrindo.
Todo plantexado na miña cabeza: saída a 4:20, subidas a 4:25-4:30, baixadas 4:05-4:10, e todo o liso a 4:15, calculado para 2:59:59. Todo no papel moi bonito, pero non teño nin idea do que temos máis aló do km 31.
Saída, sen mirar o reloxo, e sen fixarme no globo, que xa nos pasa os 500m, pero nin caso, vamos falando saudando amigos que van correndo, os amigos que están en Samil e nos animan.
Miro para atrás por o km3, e perdín a Suso, vexo a uns 150m, me di que siga, non estou moi convencido, penso en esperalo, pero vexo que vai ben, e a verdade sei que vai con cabeza, e sobrado, así que como estamos indo a 4:20, pois non me preocupo. Paso o km5 en 21:26. Vamos uns cantos falando de que o globo vai moi rápido, que vai reventar a moitos. Eu miro para atrás e vexo que Suso segue a eses 150m. Vou sorrindo, falando, desfrutando, aplaudindo os espectadores e voluntarios e dando as grazas a todos. A subida de Coruxo/Mide a tomo con relax, desfruto falo, río, miro, sen decatarnos xa estou baixando, penso que Suso xa nos colle, pois sube mellor que min. Pasamos o km 10 (nese momento nin idea) en 42:51. Non miro o reloxo nin o ritmo, so dou o lap e digo o parcial. Me presento os meu acompañantes que seguimos dicindo que a lebre vai moi rápido, sobre o 11 xa nos colle Suso, e me conta o da caída dos xeles. Un pouco despois do xiro de Panxón tomo o meu primeiro xel/gominola, voltamos a subir, eu xa non son o único que vou dando palmas, falando e dando as grazas, xa somos dous o unirse Suso, levamos moi ben a subida, vamos falando. Chegamos o alto de Mide e toca baixada empinada, despois de un rato fala un deles que vamos moi rápido, eu digo que non, que vamos ben que temos que ir nas baixadas a 4:05, "Cuco" de Ribadavia di que lle mola que teña todo controlado, que lle parece ben, Suso nin mu, claro, xa falamos varias veces disto era o que habíamos acordado. O chegar o Vao, presento a "Cuco", "Suso" e "Aron", e nos contamos batallas, "Cuco ten en valencia 2:57, e non contaba en saír a por sub 3, pero tal como estamos indo se apunta. Por desgracia Aron, se queda atrás aló por o 24.
Chegamos a Samil, o xiro. Se ata aquí ía rindo, falando, saudando os voluntarios, aplaudindo, xa nin vos conto aquí. Vai subidón, aínda que non son moitos (para todos os que saían da media), deron máis ánimo que todos xuntos, me cansei de aplaudir, e falamos que ese momento foi todo un acerto. Suso se queixa antes do 22 di que se lle esta subindo o xemelgo, lle digo que pare e estire, pero xa había tomado a mesma decisión, e así o fai. A partir de aquí, marco parciais, pero sen presión ningunha. Pasamos a media en 1:29:08, máis rápido do esperado pois a baixada de mide fixo que eses km en chan saísen un pouco máis rápido.
Bebo un grolo de auga en todos os avituallamentos, Entre Suso, Cuco e Eu, nos pasamos e compartimos case sempre a botella, unhas veces o colle un, e o pasa os demais, así en todos. No 24 comezo a tomar meu segundo xel/gominola. Non recordo onde nos colle Suso, pero nos colle pronto, tardou poucos km, comenta que vai mal muscularmente, que de peito vai ben, pero lle vai custar. Aquí eu non digo nada, me obrigo a non dicilo, non quero dicir nada, estou xenial, e algo leve, non me mata ,pero levo dende o 17 con dor no piramidal e na fascia do xeonllo dereito que me acompañou por o menos que recorde ata o 33) . De alí a un rato, vexo o xemelgo de Suso, lévao mal, se nota o bulto, e así é, para a estirar.
Eu todo o rato miro para atrás cada 500m, o vexo preto nosa, non vou preocupado.
Os parciais na segunda baixada a Mide son o esperado, estamos indo a 4:08, pero imos recortando o globo. Sego desfrutando, saudando, animando a todos, bebendo nos avituallamentos sen fixarme tanto que cando me dou conta, vexo a marca do km32; nin me decatei, vou en territorio descoñecido. Saúdo e animo a todos os corredores que vou pasando, me preocupo por os que vexo mal e coñezo, e tamén por os que non, sempre aplaudindo e animando, e asegúrovos, sorrindo. Sen decatarnos na baixada de Praia América collemos o globo, esa baixada e tendida, Cuco segue comigo, Suso ben uns 150m atrás. Sae a 4, con "Jaime" o "pacemaker" que veu de Valladolid, e que a min non me caeu en gracia. Con el van un grupo de uns 20-25 corredores por o km 33, aproveito para saudar, coñezo a moitos, me meto no medio, saúdo, falo e dou ánimos.
Non sei como, sen pensalo, me fun do globo, sen intención ningunha (tiña pensado quedar ahi, pero na subida o polideportivo, xa os deixei atrás. Non fago caso, nin miro, e no xiro do pavillón, me freno, vou ben, pero non teño nin idea que é isto do maratón, e aínda falta 8km. Saúdo e aplaudo todos os paseantes, (poucos), e consigo que os devolvan incluso as señoras dos balcóns. Vou so, pasando corredores, e por suposto animando, vou sorrindo, desfrutando, pero con cautela. Avituallamento antes de Monte Lourido, aplaudo, saúdo, choco palma con Voluntarios, desfruto, desfruto.
Subo Monte Lourido con cautela, sigo aplaudindo e sacando aplausos, sego pasando corredores, vexo a Alex, andando e estirando, pregúntolle como está, e me di que mal, pero que vai ir trotando.
Se escoitan os gaiteiros, se desfrutan, e se da as gracias. No xiro de Monte Lourido vexo a un grupo de 5 corredores que van xuntos, dous do "Máis que auga", a un o coñezo, Marcos. Xiro e nos topamos con vento de Ramallosa. Me poño diante e se meten detrás miña, os 4, os 500m dous me adiantan, pero van lentos, e volto a adiantalos, non miro tempo, so vou ben. Un deles me pasa na ponte da Ramallosa, eu vou encantado ,e por suposto saudando, sobre todo onde había 2 ou tres mirando ou andando, eu dicíalles "veña que isto está en silencio", aplaudía e respondían todos amigablemente con ánimos e aplausos. Sen decatarme deixo atrás o rapaz, que me acababa de pasar, non teño nin idea a como vou, me da igual. Estou no km 40, e salvo hecatombe mundial dese famoso "muro", chego en sub 3. Quedan 2k, agora si, aplaudo a todo o mundo e lle pido ánimos, moitmos máis, os corredores que paso, sego animando e desfrutando. Chego a Gasolineira de Santa Marta, na entrada a 1k, e me digo: "fai 3 semanas chegastes andando a este punto dende Vigo, porque non podías correr", que distintas sensacións.
So desfruto, desfruto e desfruto, vexo a familia, e intento que miñas fillas entren comigo na meta, a maior me acompaña, estamos a 200m, e entro en meta feliz, contento, desfrutando, como fixen en todo momento da carreira. Pego un grito, levanto os brazos, salto, collo a miña filla en brazos. Abrazo a familia e amigos. Desfruto. Saúdo a todos os que entran en meta e felicítoos. Collo unha das moitas cervexas de "Coruña" que teño preparada para este intre, e lle meto un grolo. Chega Cuco en Sub 3.
E chega Suso, nos abrazamos, collo no colo, desfruto dun momento inmenso con el, e nos tomamos unha cervexa xuntos.
Pouco máis, decidín no ducharme, e quedarme a recibir, animar, felicitar e saudar a todos os amigos e coñecidos, e ofrecíalle cervexa por suposto.
Todos os do meu equipo Carma especialmente, e esperaba os meus amigos coruñeses, non so os do maratón, tamén pillei os da media.
Alí chegaron Angel, Laura, Xabi, FonVigo, Alfonso, Míllara, Pájaro, Pampín, Trécola, Xan, Chamorro, Montse.....
Aquí acaban as aventuras atléticas, pois co frío que pillei me fun a tomar cervexas cos de Melide, ata hora da comida, despois unha comida e un serán cos amigos.
Carreira na que maís disfrutei con diferencia, e ademáis das que saín a competir, tamén a que menos sufrín con diferencia (máis ben non sufrín nada). Paseino pipa e non sufrín, ¿que maís podo pedir?
Pouco que contar e resumir máis.
53 Entrenos antes da maratón dende o 3 de Xaneiro
934 km en Total,
Usei 3 pares de Zapatillas, todas mesmo modelo e talla, pero distinto color. Brooks Ghost 11. Comecei por as verdes, que cando levaban 1000km, comprei as azuis, e cando levaban 600, comprei as mesmas en negro/vermello, e empezar a usalas, pois estas últimas ían acompañarme na maratón.
Tamén me acompañou un montón durante moitos km Suso, nas tiradas, e series difíciles, e en momentos de quedar para entrenar sen gañas, pero un tiraba por o outro. Suso non so foi un acompañante, non so foi un compañeiro, foi un amigo, un ánimo, un vento de aire fresco cos seus ánimos, a súa humildade, as súas boas palabras, os seun consellos, o seu saber estar...
Grazas, grazas os que ledes, os que comentades, e grazas a os que nos apoiastedes nese día, e grazas a Vig-Bay.
Non é habitual que eu engada fotos, pero esta vez a despedida o merece.
PD: 2:56:40
Se remata este diario, non o foro, por suposto, lle debo demasiado, grazas a él e a este deporte, teño novos e grandes amigos antes mentados, e outros sen mentar, que sen él non coñecería.
Última edición por sanmikel o Mér, 10 Abr 2019, 8:56; editado 2 veces
