Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 16 Abr 2020, 19:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 281. (12 de abril)

El año pasado a estas alturas tomaba cervezas en Bélgica y té hace dos en Marruecos, tres se cumplen ya desde los coffee shops y las bicicletas de Ámsterdam, cuatro de los pasteles de nata de Nazaré y cinco de los arenales de Cantabria. La Semana Santa de 2020 la recordaré como la del turismo rural en Carregal de Arriba, Galicia.

El domingo, como ya pensaba salir a rodar por la finca, aproveché para anotarme a otra iniciativa solidaria de carrera por casa, que es casi la única forma que tengo de gastar el dinero. (Quise comprar un puzzle de felinos y descubrí que no era una idea muy original y que estaban las tiendas desbordadas y los artículos más agotados que las cintas de correr y los respiradores).

Pero se veía que esta vez no habría participación ni entusiasmo ni ganas de fiesta, que faltaba el ziritione en el coche, el cilantro en el plato, el ronroneo en el gato, y aunque imprimí el dorsal no vino la magia y entrené solo y además en soledad.

De nuevo cinco kilómetros, cinco docenas de vueltas llenas de propiocepción, giros y requiebros. El próximo cross de As Agüiñas seré un rival temible.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 16 Abr 2020, 22:59
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 283. (14 de abril)

Va siendo hora de que los gatos aparezcan.

(Haruki Murakami, 1Q84)


Pues eso. Hablemos de ellos.

Soy César Miaullán, el encantador de gatos. Y gracias a (o por culpa de) mi paciencia, creo que puedo decir ya que tengo otro, además de Penaldo. No un gorrón, un okupa, un intruso, un aprovechado, que los tales me sobraban, sino uno que se deja tocar, hasta cierto punto (nunca mejor dicho), y me da incluso los buenos días por las mañanas, y se acerca y se aparta y se queda y se va, un animal que creció salvaje y está descubriendo de repente el contacto con humanos, purrrrr, ffff, qué bien, qué miedo, qué gusto, qué susto, confiando y a la vez siempre al borde de la huida. Y yo manejo los tiempos con cuidado, y modero los gestos y evito los movimientos bruscos, y poco a poco venzo su resistencia, y así andamos, enzarzados en un proceso de domesticación mutua, el zorro y el principito.

Y como es rubio y guapo, lo he (re)bautizado como Redford.

El martes, entrenando por/alrededor de la casa, corrí sesenta y dos vueltas. Y en cada giro Redford se espantaba y huía torpemente a escasos centímetros de mis pies, mientras Penaldo, más veterano, dormitaba, me miraba con una ceja levantada y finalmente, por simples celos, se cruzaba peligrosamente en mi camino para ir -se supone- a beber. Todo el que vive con gatos sabe de sus habilidades para sentarse sobre las páginas del libro que lees, para interrumpir el trabajo, descansar encima del teclado cuando lo usas, pasar por delante del televisor, atravesarse entre las piernas, observarte fijamente en los momentos íntimos en el baño. Si en uno de estos rodajes aparezco descalabrado por haber tropezado, sospechad de estos dos.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Mar, 21 Abr 2020, 13:06; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 17 Abr 2020, 20:14
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 286.

El señor vicepresidente del Gobierno dice ser afortunado por tener jardín para sacar a sus hijos. Más suerte es la mía, que salgo ganando en el reparto: conservo el césped y me ahorro los niños que pasear. Envidiados de todos, privilegiados urbanitas con terrenito, ambos somos casta. De la que le viene al galgo.

He balizado la finca por marcar el circuito. Innecesariamente, porque ni yo podría perderme en él y porque ya los surcos son bien visibles. Pero me he apuntado a otra carrera doméstica virtual y el domingo voy a intentar (ejem) hacer una media maratón y hay que crear ambiente. Aunque sea con una cinta barata atada a un canalón, al retrovisor de la furgoneta, al rosal, al naranjo, a una silla de plástico y por fin al palo de una fregona dentro de un cubo sostenida por unas botas de plástico.

En un hueco entre chubascos fui a correr, ya que esta tarde no trabajaba, y a probar el lodazal. Pesado. Habrá que poner unos harapos en las zonas más embarradas. Y de nuevo completé cinco kilómetros, y en cada vuelta pasaba por delante de la puerta principal y en el porche Penaldo y Redford se acurrucaban y lamían mutuamente. Presiento que éste es el comienzo de una hermosa amistad.



P.S.: No era aquí donde debía estar hoy sino volando a Boston.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 20 Abr 2020, 20:15
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 288. (19 de abril)

Que no os parezca mal, pero me lo estoy pasando bastante bien en esta cuarentena. Con risas, y con algunas lágrimas que me cogen despistado.

En lugar de aguardar pacientemente el regreso del tiempo de las carreras, yo voy haciéndome las mías. Creciéndome. Cada vez mejor organizadas, con presupuestos superiores, con mayor ambiente, más ambiciosas, en busca de la Golden Label de las competiciones domésticas.

Y este domingo, aceptando una invitación, que es la palabra con la que defino un reto cuando viene desde el cariño, me atreví con una media maratón, sumándome a una (otra) iniciativa nacida en Alicante y terminada en Carregal, a distancia y solidaria, virtual y virtuosa.

Veintiún kilómetros en círculos ya son kilómetros. Era una guerra a la que no iba a ir sin balas. Había que idear nuevas formas de rodar en solitario, había que engañar a la cabeza y convertir el rodaje en una fiesta. Vestir de colores la ocasión.

Por increíble que resulte, comprar globos o confeti no se considera actividad esencial, así que me arreglé con lo que pude. Marqué la finca con cinta de balizar, tanta que al abrir la puerta por la mañana creí por un instante que la policía había acordonado la casa, y saqué la mesa con trofeos y medallas y avituallamientos: mandarinas, galletitas, sales energéticas, agua en un bidón de ciclismo, cerveza. No llegué a imprimir carteles por ser la tinta en triste blanco y negro y el día muy húmedo para colgar papeles. El despertador digital haría de reloj cronometrador. Los harapos, además de tapar el barro, serían las alfombrillas de control, no fuera a intentar engañarme a mí mismo.

Avisé a los vecinos, por convivencia: un vídeo de YouTube pondría la música en el frontal, y para la parte trasera preparé un audio motivador. Todo el sábado se me fue en ello. En aprender a mezclar pistas, cortar y pegar, añadir aplausos. Y por fin lo tuve listo, tres minutos de gritos de Alessandra y Paolo, Isaías, Amina, Maitane, María, Montse y un gato (uncredited) que acompañarían en bucle las dos horas. Gracias, gracias, gracias.

Y a las nueve empecé a correr.

En cada vuelta me encontraba con un pedazo de canción distinta por un lado y una voz conocida animando en el otro. Y se me salía la sonrisa al escuchar a los amigos llamándome, en italiano, en euskera, castellano y maullido, y vi claro que lo conseguiría. Con paciencia. Con la que requieren unos doscientos setenta giros. Con la misma con que Penaldo y Redford esperaban a que acabase de marearlos para comer.

Quince kilómetros después, aunque sin haberme alejado lo más mínimo del punto de partida, se asomó Eva a la reja. ¿Cómo vas? ¡Bien, bien! Y tenía una bocina en la mano, y unió su sonido a la fanfarria, y me ofreció plátanos y café, que rechacé porque no pensaba detenerme, y aún aceleré, convencido, decidido y divertido.

No era Boston, ay, pero casi.

¡Buen ritmo, qué grande eres, ya llegas a meta, aurrerá, vas genial, ya queda poco, vai Daniele (y papa Francesco), miaaau! Dos horas de irrintzis, frases motivadoras, mentiras piadosas, palmas, apoyos, no creo que nadie haya tenido nunca una afición así de personalizada, incansable, constante y fiel.

Y completé la media maratón y en el proceso labré unos surcos en el césped que no envidian a las líneas de Nazca.

Gracias. Sí, a vosotros que ayudasteis y jugasteis, gracias.

Me dan ganas de calzarme y repetir.









Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Lun, 20 Abr 2020, 20:43; editado 1 vez
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Lun, 20 Abr 2020, 20:26
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
En lugar de aguardar pacientemente el regreso del tiempo de las carreras, yo voy haciéndome las mías. Creciéndome. Cada vez mejor organizadas, con presupuestos superiores, con mayor ambiente, más ambiciosas, en busca de la Golden Label de las competiciones domésticas.

Igual lo del Maratón de Carregal no era una broma después de todo, sino una declaración de intenciones Sorriso
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3259 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Lun, 20 Abr 2020, 21:11
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Sempre tivemos claro que eras un home de recursos, un auténtico emprendedor. Aplauso Aplauso Aplauso
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 21 Abr 2020, 10:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Mucho Doctor. No sé que sensaciones me produce (el vídeo sobretodo). Lo que está claro es que el tono de los diarios, y en general del foro, al principio de todo esto era de bastante funeral (me incluyo y te incluyo). Después de seis semanas todo cambia, la peña se adapta, da igual cual sea la motivadora: la endorfina en mi caso, la adrenalina, el dorsal virtual en el tuyo. Los corredores de verdad siguen siéndolo, a su manera, en su finca, en su garaje, en su pasillo, y sin dejar de ser solidarios con las no-infecciones, esos son los de verdad señora, y si no lo entiende póngase mascarilla: envidia, tristeza, farsa, fortaleza, ridículo, astral, penoso, comedia, sabiduría... muchos calificativos para ti con tu media enlatada, y porque no, para todos los que seguimos al tajo.

Noraboa.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Mar, 21 Abr 2020, 11:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Y qué nos comentas del precio? eh,
Y la camiseta? Era técnica o era cutre?
Estaba bien homologado?
El avituallamiento un poco cutre, no?
Menudo timo, para eso me quedo a correr en casa... ehhh, un momento...

Grande Daniel, eres un hombre de recursos.
anpefi

Maratoniano
Maratoniano
5/02/11
100 Carreiras
1020 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Mar, 21 Abr 2020, 12:02
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Gracias!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 24 Abr 2020, 21:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 292. (23 de abril)

De la media maratón circular acabé con molestias en el aductor izquierdo en los días posteriores. Como yo también sé aducir, le expuse mis razones para rodar de nuevo, doliese o no.

La buena práctica consiste en llegar a casa puntual del trabajo, sacar el sofá y leer con los gatos (y ser lamido por Redford, que me tiene vencido) y ya con la cabeza despejada aprovechar las horas de luz, largas en esta época del año y en este meridiano, y correr un poco. Los vecinos varios, a los que veo cuando pasan a tirar la basura, saben por Eva de mis carreras por el jardín y me tratan de profesional del deporte. En el país de los cojiciegos...

Así que puse música normal en la ventana y guardé el audio motivador (ése que está subido a YouTube y que no habéis escuchado ninguno) para mejor ocasión, y probé las piernas. El músculo aguantó, las rodillas no tanto, las ganas menos aún. La sirenas sonaban a lo lejos en el ritual socializador de las ocho de la tarde mientras iba dando vueltas con fatiga: sólo tres kilómetros.

Eso fuera. Dentro, el entrenamiento cruzado lo hago matando moscas a latigazos, que no sé de dónde salen. No conozco a nadie a quien le gusten, pero yo las odio especialmente.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Sáb, 25 Abr 2020, 6:04
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Oye, que yo sí que fui a Youtube a ver el audio motivador. Y le puse un like!!!, y eso para un puril-anti-redes sociales es la leche.

Cómo ves el mes de Septiembre? Crees que Boston se mantiene. Si no, aún puedes acabar viniendo a correr la media de aquí... si es que al final se corre. Aquí los eventos de más de 500 personas están prohibidos hasta el 1 de septiembre. El otro día hablando con mi vecino maratoniano Simon, estábamos de acuerdo en que este año, lo de ser una carrera internacional y multitudinaria no ayuda. Vemos peligrar la media de Copenhague más que el maratón de Odense, dos semanas después (el mismo día que iba a ser Berlín), porque en Odense somos "sólo" unos 2.000 y casi todos daneses.
Amina

Experto no foro
Experto no foro
1/09/14
0 Carreiras
3048 Mensaxes
La ciudad de las piruletas y nubes de colores
Respostar citando Envío Sáb, 25 Abr 2020, 7:51
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

corredor101 escribió:
Oye, que yo sí que fui a Youtube a ver el audio motivador. Y le puse un like!!!

Pues otro like es mío Guiño
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 27 Abr 2020, 20:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 295. (26 de abril)

Qué será, será, whatever will be, will be. Todo lo que sabemos con certeza es que en la elección de la palabra del año de Fundéu arrasará coronavirus. El resto es impredecible.

Aún estamos en abril. De momento sigo apuntado al segundo intento del maratón de Boston (catorce de septiembre), y en un ejercicio de ubicuidad a la media de Copenhague la víspera, y a Valencia en octubre, y a Tokio el próximo marzo, y en breve a la Behobia como gesto de fe. Completan la lista de carreras ya pagadas y canceladas León, la Interrunning y la Vig-Bay. A Norteamérica no podría llegar con la furgoneta, al resto es más fácil. Eso sí, yo también pongo mis condiciones: quiero correr con acercamiento social. Con abrazos. Que no me voy hasta tan lejos para ser tratado como un apestado o que me digan Go Dani en sordina tras una mascarilla.

Las actividades deportivas que no se anulan por ahora son las del jardín, donde soy la novia en la boda, el niño en el bautizo y el vivo en el entierro. Único organizador y participante en casa, aunque éramos casi diez mil los inscritos entre nacionales y extranjeros a esta iniciativa solidaria, la preparé con cariño pero con menos parafernalia que la última. Coloqué el dorsal, vestí la camiseta con el nombre para que los espectadores (Montse, Penaldo, Redford y ocasionalmente la vecina) me reconocieran, elegí a The Pogues como banda sonora, saqué el altavoz a la ventana y empecé a dar vueltas.

Uno, dos, tres, quince, treinta, cien, ciento veinte. En algunas llevo la cuenta, en otras me guío por la distancia. Son cortas y entretenidas, sin tiempo para aburrirse ni espacio para coger velocidad. Es la repetición. La sensación de haber caído en un bucle, 10 RUN, 20 GOTO 10, el codo apoyado por error en el teclado llenando la pantalla con la misma letra, el disco rayado atrapado en una misma frase de la canción. Es la hora de la marmota dentro del día de la marmota.

Pero los kilómetros van pasando. Se mueven bajo mis zapatillas. Y yo giro y giro, o gira el mundo, árbol, curva, arbusto, pared, arbusto, curva, escalón, salto, curva, furgoneta, árbol, y en esa rotación dejo tras de mí un sendero oscuro y compacto en el que no puede brotar nada, que no recuerda que era verde en marzo. Caminante, no hay camino, se hace camino al correr.

Por fin, cincuenta minutos más tarde, acelero y termino a lo grande, pletórico, infatigable, vencedor del tedio y el vértigo. Rejuvenecido.

La cuarentena es la nueva cincuentena.




Por donde pisa este caballo no vuelve a crecer ni la hierba ni el cemento

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 29 Abr 2020, 22:18
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Sexto año del gato. Día 298. (29 de abril)

Si no parece un pato, no nada como un pato, y no grazna como un pato, entonces probablemente no sea un pato. Si no muestro síntomas de coronavirus, no me acerco a enfermos de coronavirus, y no doy positivo en el test de anticuerpos de coronavirus, entonces probablemente no tengo coronavirus.

No me da miedo mi salud. Es la nueva normalidad lo que me aterra. Al final del túnel, donde la luz, esperan los monstruos.

Mientras nos desconfinan (o no) y recordamos a Spielberg y los encuentros en la tercera fase (cuarta si son interprovinciales), me llega una caja de Tokio. Batamanta, dorsal, chip, toalla, cobertor térmico, camiseta, mapa, publicidad, guía del maratón, bolsa... Qué bien. ¿Y qué pretenden que haga con ello? Una fotografía, quizás, y al armario. La ropa, no yo.

Vengo del trabajo, juego con los gatos, me subo a ambos encima y continúo socializando a Redford con éxito, y salgo a la finca a rodar. Estoy triste y desanimado. A los dos kilómetros empieza a llover y cancelo el entrenamiento tras veinticinco vueltas.




Por colores no será

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones
freakyrunning

Maratoniano
Maratoniano
14/10/13
0 Carreiras
4270 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 30 Abr 2020, 10:28
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Ostras Doctor. Al hilo del infumable Spielberg. Con esa pinta que sacas los fulanos de la Torre del Diablo no te dejan ni entrar, y los adorables marcianitos también pasan de ti. Si te pillan luego te sueltan en la época de Felipe II, pero con un cartel añadido que ponga "Bruja".





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos