Foros ›
El diario gatuno de Slump (2014-2021)
Foros de debate / Diarios de adestramento
Respostar ao tema

Autor
Mensaxe
tgareal

Novo foreiro
Novo foreiro
24/08/12
1 Carreiras
34 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 03 Set 2015, 8:24
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Una crónica de 10.
VilalongaRunner

Foreiro infantil
Foreiro infantil
24/03/10
0 Carreiras
96 Mensaxes
Vilalonga
Respostar citando Envío Xov, 03 Set 2015, 10:07
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Maravillosa crónica!
Y muy identificado con el "04:00 ¡No vuelvo más!
12:05 ¡El año que viene volvemos otra vez laralará! " xDD
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3261 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Xov, 03 Set 2015, 10:25
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Xa ves Doutor, agora a portada do foro é a túa cronica das 24 horas en Castrelos . Lugar máis que merecido. Ademais as cifras cantan: 251 lecturas e aínda non leva exposta nin 24 horas... Imparable poder gatuno.
corredor101

Maratoniano
Maratoniano
7/04/08
117 Carreiras
4361 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 03 Set 2015, 18:16
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

DoctorSlump escribió:
Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 57.


P.S.: Gracias por los comentarios. 101, si no quieres leer la crónica, al final ganan los buenos y la chica se va con el Comesaña.


No, si la iba a leer...cuando tuviera un día entero libre, pero ahora que me contaste el final ya no.............SPOILER!!!!
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 03 Set 2015, 21:38
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 59.

Bienvenidas las nuevas visitas, por los nicks no conozco a la mitad de vosotros ni la mitad de lo que querría, y lo que yo querría es menos de la mitad de lo que la mitad de vosotros merece.

Tendría que estar en la manifestación de Vigo pero no. En cambio salí a hacer un rodaje progresivo de cincuenta minutos con los tiempos de paso marcados porque no se me puede dejar solo. Por Carregal de Abaixo un par de vueltas, incluyendo una casa con un cartel de Cuidado con el gato, y saludando a los paisanos para ver si me acogen mejor que en Taborda. No es tan fácil llevar todo el rato el ritmo correcto y más si el terreno es variable, pero lo hice razonablemente bien desde los 5'30" iniciales hasta los 4'50" finales para completar diez kilómetros. Todo está en su sitio, las molestias asumibles también, y me veo con ganas. Eso me lo reconoce mi Jane Fonda particular y está optimista, aunque se ha puesto muy serio, confía en mí y a la vez me teme, pero después de interrogarme acaba por dar el visto bueno y también los planes para los próximos días. Vamos de uno en uno y con ánimos.

En casa abro la nevera y encuentro una botella de zumo de limón, esto debe de ser sano, bebo casi litro y medio y cuando llega Montse me pregunta qué tal el Tang. Ya me parecía a mí que estaba muy rico para ser saludable.



Mientras, en CenG la gente pide clasificaciones conjuntas por comarcas para el Circuito. Ya puestos, yo prefería por parroquias, debo de ser de los más rápidos de esta barriada. A cabra, co vicio, dá cos cornos no cu.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:46; editado 1 vez
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Ven, 04 Set 2015, 14:11
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

No escribe mal este chico... no.... Silbar
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Ven, 04 Set 2015, 20:50
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 60.

Lo de hoy era un entreno a ritmos más vivos pero sin ir forzado, estudié el plan y fui al recorrido que ya empieza a ser el habitual. Un gato me miró tentador pero no paré, un niño me saludó con una sonrisa vergonzosa (no sé si por él o por mí), un coche de la Guardia Civil se metió por el camino de tierra y me hizo tragar polvo, volví a cruzarme con un joven orondo que va con dos perros y saludé a los mismos señores de ayer u otros similares. Pero el censo de corredores está desierto. Las uvas americanas huelen de maravilla a mi paso.

De menos a más y controlando los latidos corrí ocho kilómetros en treinta y nueve minutos, todavía me quedaba margen de pulsaciones para gastar de la asignación de esta tarde pero introspeccioné (si existe tal palabro, por cierto que me dan ganas de abrir unos segundos paréntesis dentro de éstos para aclarar que palabro sí está en el DRAE) y reconocí que no iba sobrado de energías, garbo o ligereza. No apreté más y lo dejé ahí.

Empeñada en hacerme sombra (y quitarme el moreno que tanto costó), Montse se ha marcado una nueva salida de treinta. Lo comento en la oficina y me dicen: ¡Ponte a correr, que luego cuando ella haga el maratón y tú no los que tendremos que aguantarte seremos nosotros! Aún voy a tener un conflicto laboral por esto, porque el doméstico lo doy por sentado.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:49; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Dom, 06 Set 2015, 21:33
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 62.

El domingo tocaba un rodaje de hora y media a ritmo lento, para ello quería aprovechar la carrera de O Berbés pero el míster me dijo que no, que me dejo llevar por el pelotón y voy demasiado rápido. Así que tuve que ir a espaldas suyas para demostrarle que se equivoca, y de este modo le he mentido para recuperar su total confianza (yo tenía que haber sido jesuita).

Llegamos temprano y allí estaba Andrés61, vuelve a esta tu casa que has abandonado, por el interés gatuno te quiero Andrés sesenta y uno, y varios Currelas y Jackbauers que ocupaban mayormente la intersección de ambos conjuntos. Sanmikel se ofreció a acompañarme y estuvimos treinta minutos trotando, se fue para la salida pero como ésta se retrasó exprimí hasta el último instante e inicié la prueba ya con cinco kilómetros y pico encima y cerrando filas tras los seiscientos corredores. Fue una carrera bien curiosa, normalmente persigo a alguien que tire de mí pero hoy debía buscar gente que me frenase, iba descartando a los que parecían más en forma y me quedaba con los jadeantes y sudorosos. Montse se adelantó unos metros y ver cómo se marchaba no fue fácil, todos los archis saludando en los cruces pero mantuve el tipo (menos mal que no estaba Papa-Léguas), si intentaba correr derecho y con buena zancada se me aceleraba el paso, realmente resulta complicado ir más despacio de lo que puedo si voy con fuerzas. Y los amigos no siempre ayudan. Asun se pitorreaba, buena andaina, y khene intentó convencerme de que el maratón lo hago en tres horas treinta sin problemas y que no me quería ver a menos de 5'00", vestido de rojo era el demonio tentador de los dibujos y no había ángel blanco y prudente para contrarrestarlo. Los pies dolían, uno por abajo y otro por arriba, y estaba prolongando voluntariamente el sufrimiento. En positivo pensé: un tercio de maratón hecho ya, y falta el millón de espectadores. El speaker muy animoso no paraba de hablar, lástima que no fuese por nosotros sino por los ciclistas que competían al lado. Isaías me ve atrás y me pregunta si estoy lesionado, Montse me anima y dice que genial y aplaude, nunca había sido alabado por lento, pero ya khene me grita que mueva el culo y que corra. Se hace eterno este 10K pero por fin enfilo la meta y veo a sanmikel de charla entre el público, le pido que se venga y tan majo lo hace, Montse y los Bouza jalean y gracias a su apoyo me crezco (decrezco en este caso) y consigo ir todavía más pausado. Cruzo el arco y me vienen Alberto73 y Joerace a recibir pero no, no puedo detenerme, estoy en plena misión y tengo que seguir, toda la gente está bloqueando el camino sin ninguna consideración, como si la carrera ya hubiese acabado, oiga, así que damos un rodeo y recorremos la lonja entera hasta que completo el tiempo previsto. Gracias, Óscar. Diecisiete kilómetros a 5'17" y 144 bpm de promedio.

Hablamos con Vidal y sevi de Castrelos, Álex me concede un 70% de probabilidades de éxito para Berlín, rechazamos una bebida energética para ir a tomar unas cañas, cambiamos de coche y nos vamos a la playa. El fin de semana chiringuitero que empecé ya el sábado con Isaías lo terminé con una picadura de avispa, pero gracias al entrenamiento espartano ni me afecta, compárese con aquellas alergias de hace un año, en breve seré inmune a los ataques del tiburón blanco, las mordeduras de la mamba negra o las invectivas de Jiménez Losantos.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:51; editado 2 veces
Andrés61

Maratoniano
Maratoniano
25/08/12
0 Carreiras
1878 Mensaxes

Respostar citando Envío Lun, 07 Set 2015, 6:43
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Me ha alegrado volver a coincidir con vosotros. Comprobar como no sé si Jesuita, Franciscano o Daniniano; te acompaña la Virtud de la Templanza y realizaste la Carrera como un rodaje (así que esta para mi desgracia no cuenta para la archirrivalidad). Os vi en muy buena forma (st a Montse, que me adelantó cuan ágil gacela en los últimos 500 m. sin dar la sensación de esfuerzo ni nada....).
Os deseo mucha suerte en la Marathón de Berlín. Ya estoy deseoso de leer la crónica.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Lun, 07 Set 2015, 19:17
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 63.

Se nos rompió el pedalier de tanto usarlo, ya no siento el cosquilleo de las mariposas en el piñón. Está la bici arrimada a la pared (y se va llenar de cal como Manué) y me da pereza, iba a ir al río con ella y no, iba a probar un duatlón y tampoco, compré luces y ni las instalé. Se acerca el otoño y las bicicletas son para el verano. Mañana, mañana la cojo. Vuelva usted mañana.

Vengo pues en coche de A Pesqueira en el río Tamuxe, uno de mis rincones favoritos, tirado en las rocas leyendo a Cunqueiro y bañándome en sus aguas limpias (las del río), un par de horas y regreso como nuevo. El rumor de la cascada, el canto de los pajaros y la llamada de los adolescentes en celo que casi pareciera que hablasen: queputapasada, queputorrollo, queputamáquina, queputamierda. Claro que no es un lenguaje tan complejo como el de las ballenas o el de los gatos. Criaturitas, que empiece ya el colegio, por favor.

Después del paseo acompañado de ayer, que más que a correr fui a Vigo por ver Cangas, hoy tocaba una salida un poco más rápida, cuarenta y cinco minutos a 5'00" de media. Estrenaba calcetines fosforitos (son marca blanca pero de colores brillantes, cualquiera sabe en qué ciclo de lavado tienen que ir) y zapatillas compradas en Bikila, el mismo modelo y número que las anteriores, a estas alturas los experimentos con gaseosa y la cerveza con limón sin que se entere el fisio. Hice el recorrido de siempre con alguna repetición para ajustar el tiempo y definitivamente la gente aquí es más saludadora que en Taborda, tampoco estaba el listón muy alto. Terminé delante de casa adelantando a los vecinos y quedó el entreno en algo más de nueve kilómetros a 4'55".

Me veo fuerte, pero como a mí me va mejor lo de quejarme para resurgir, no dejaré de mencionar que el pie derecho me duele todo el rato. Éste que siga jugando que no sabe la ración de ibuprofenos que le espera.

Gatos conversadores

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 21 Mai 2020, 0:02; editado 1 vez
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Mér, 09 Set 2015, 23:08
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Cuaderno de bitácora. Segundo año del gato. Día 65. (9 de septiembre)

Creía que me iba a librar como cuando el profesor se ponía enfermo y se aplazaba el examen, pero no: llega un momento en la vida de todo premaratoniano en que tiene que hacer una tirada larga. Nunca había corrido más de veintiún kilómetros (no cuento los discontinuos de Castrelos), nunca había corrido más de dos horas (no cuento la pesadilla con andaina de la Costa da Vela). Era tiempo de saber si con estos mimbres hay cesto o no.

Para este rodaje de dos horas y media acudió Isaías al rescate, primero descubriéndome la Senda da Auga que parte de Redondela y luego ofreciéndose a acompañarme en algún tramo. Llovía y sé que es hidrófobo para el deporte (aunque persevera para intentar algún día un triatlón) así que tiene doble mérito que se acercase. Le di un repaso a todo el equipamiento, estrenaba riñonera para los geles, vaselina desde los dedos de los pies hasta las axilas, el reloj cargado, la botella de agua en la mano. Elegí una camiseta Kalenji también vintage que probablemente lleve a Berlín, de color rojo, el cortavientos amarillo, el pantalón verde, faltaba Fofó cantando El auto de papá. La ruta es casi toda por tierra y llana, perfecta para entrenar aunque no está cerca de casa.

Comenzamos tranquilos, o eso creo, porque mi Garmin marcaba una cosa, el suyo otro, la alarma sonaba cada kilómetro y cada cinco minutos confundiendo, y la señorita del móvil daba una información distinta. Iba bebiendo sorbitos a los treinta minutos y cambiando el peso de brazo. En los cruces Isaías me indicaba las señales para que no me perdiese a la vuelta, y cuando llegamos al siete se sentó en una fuente y dijo que se quedaba a esperarme. No sé qué cálculos hizo porque yo no pensaba regresar hasta bastante más tarde. Continué solo y ya por el diez empezaron los dolores en las rodillas y también en los dedos, éstos se fueron pero aquéllos no, y se fueron añadiendo otros musculares en los glúteos y cuádriceps, y en los lumbares. A la hora exacta saqué el primer gel y me puse nervioso, imaginaría que estaba en pleno maratón o que éste era el último ensayo general antes del estreno de una obra tetral, el caso es que no acertaba a exprimirlo y tragarlo sin tirar nada al suelo, y lo bebí/mastiqué ansioso. Son los mismos que nos van a dar en carrera y no parece que me sienten mal, eso sí, la superenergía instantánea estilo espinacas para Popeye o poción mágica para Astérix no la noto. Se acaba el camino y vuelvo pero aún es pronto, me faltan kilómetros si quiero hacer la tirada justo hasta el coche, así que voy, vengo, voy, vengo otros veinte minutos y me cruzo cuatro veces con un paseante que ya me mira mal. El censo de hoy lo componen tres corredores y una corredora, un montón de ciclistas, una docena de caminantes y media de perros, incluidos dos sueltos que vinieron a por mí gruñendo y casi me infartan.

Bien de fuerzas y ritmo pero con dolores, a la hora y media saco dos ibuprofenos del bolsito y los tomo: tampoco hacen efecto. Diría que se fueron directos a la cabeza interpretando por su cuenta que se trataba de migrañas, me quedó despejada y como a prueba de jaquecas durante un mes, pero las piernas seguían torturándome aunque sin dejar de propulsarme. Festejo el paso por el 14K, ahí va un tercio del maratón. Iba haciendo cuentas de lo que llevaba, lo que me faltaba hoy y lo que restaría el veintisiete. Vértigo, pánico, no puedo hacerlo. Aflojar no aflojo, voy por debajo de 5'15" siempre y a veces mucho más rápido, intento hacer las conversiones de sexagesimal a decimal con regular éxito, si llevo dieciocho kilómetros en una hora treinta y cuatro y un tren sale de Barcelona a las catorce quince en dirección a Madrid y de momento no hay fronteras, ¿cuánto tardará Slump en correr los cuarenta y dos kilómetros? Por debajo de las cuatro horas seguro, que es el objetivo, ¿pero aguantaría este ritmo? Porque hoy parece que sí, no voy disfrutando por las molestias pero no flaqueo. Y empiezo a descontar los minutos para alcanzar la fuente donde aguarda Isaías.

Me autoanimo también con la media maratón que es medio maratón, cosas del género, no quiero pensar pero pienso en el otro medio. A partir de ahí es terra incognita. A las dos horas abro el segundo gel, los nervios no se van, qué extraño, temblando casi aprieto el sobre y lo bebo como quien encuentra un oasis, este gel de limón sabe a Flaggolosina, lo guardo todo en la riñonera que ha pasado la prueba con nota. El que no la ha superado y queda fuera de MasterChef es el pulsómetro, oooooh. La banda se me cae y al perder el contacto arroja (es un decir, que no dejo residuos a mi paso) unos datos imposibles, y no estoy yo para andar sujetándola o preocupándome. Podría ajustarla mejor pero correré sin él y voy más tranquilo, y el lugar que no ocupa en la maleta será para la medalla de finisher, que sí voy a ganarme.

Y llego a la fuente y hay un ciclista, un ciclista que será muy majo y bellísima persona pero que no es Isaías. Normal, se habrá cansado, sigo y en el suelo veo unas señales, unas letras marcadas en la tierra que dicen ME FUI y algo más que no leo pues no paro porque no quiero ni debo que luego quién me pone en marcha, pero ahí estaba el mensaje, una emoción como la de Robinson Crusoe cuando encontró las huellas del que luego sería Viernes. Toca seguir solo, si ésta era una prueba mental no ha salido mal, en total haré los últimos veintidós kilómetros sin compañía. Levanto el brazo a los dos tercios del maratón, otro hito, ya que estamos me gustaría alcanzar los treinta pero el tiempo previsto termina antes y además me acerco ya al coche, se va a quedar la marca en algo menos. Al final no ha sido tan duro el rodaje, o sí, tengo sensaciones contradictorias, todavía me quedan fuerzas para seguir un poco más y completar los veintinueve kilómetros pasándome un minuto de las dos horas y media a 5'13". Allí está Isaías tirado en el suelo en la misma postura que tiene en el perfil de WhatsApp, se levanta y me saca unas fotos, me felicita y me da agua, que iba deshidratado. Me cuenta que su censo incluyó también vacas y cerdos y me enseña fotos (que combinan curiosamente bien con mis retratos) como demostración. Nos tomamos un Aquarius y una caña en el bar. Gracias de nuevo.

¿Sabéis qué os digo? Que voy a conseguirlo. Sufriendo como un perrete, seguro, pero puedo. Hay un maratoniano dentro de mí. Aunque sea pequeñito por falta de espacio, no soy David Cal que se ha comido a David Cal que se ha comido a David Cal que se ha comido a David Cal como las muñecas rusas.



P.S.: Tras las felicitaciones, vaya bronca que me han echado por los ibuprofenos. Niños, no intentéis hacer eso en vuestra casa.

Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:52; editado 2 veces
jujovete

Novo foreiro
Novo foreiro
24/10/11
0 Carreiras
2 Mensaxes

Respostar citando Envío Xov, 10 Set 2015, 13:57
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Esta e a primeira vez que escribo no foro despois de moitos anos, e se o fago é para dicirche que nin dubides un so segundo das túas posibilidades de rematar a maratón.
O único que necesitas é un pouco de sentido na primeira parte da carreira, pero tamén sei que vas ir acompañado por todo un superveterán nisto de correr, asi que faille caso e os kilómetros irán pasando sin que te deas conta.
Disfruta desta primeira maratón porque as sensacións vividas non se volven repetir.
E como din os nosos veciños, FORÇA DANI, xa que non me deixas chamarte polo apelido.
DoctorSlump

Foreiro Gatuno
Foreiro Gatuno
18/04/07
498 Carreiras
5895 Mensaxes
O Xibao, Tomiño
Respostar citando Envío Xov, 10 Set 2015, 22:41
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

El diario gatuno es milagroso y hace hablar a un mudo, muchas gracias, Juanjo.

Traigo el parte de guerra tras la visita a nuestro común fisio. La tendinitis del tibial no estaba muerta, que estaba de parranda, y entra saludando por la puerta como si no hubiera pasado nada. Volvemos pues a los baños fríos y calientes y las pomadas y las jaculatorias: aplico Radio salil por la mañana y recibo quejas en la oficina porque llevo su aroma preso. También vengo con el piramidal tocado, en los dos sentidos, dolorido y masajeado, pero no me preocupa. Y se añaden a la fiesta los dedos, uno por cada pie, sobre todo el segundo del izquierdo que amanece amoratado. Voy a un podólogo que resulta ser un corredor novato y hablamos de nuestras cosas, y de que voy a tener problemas con la mayoría de las zapatillas por la disposición y longitud de los artejos, que encima ni siquiera son simétricos. Éramos pocos y parió la abuela. Por lo demás, he salido bastante bien de la tirada larga.

El fin de semana vuelo a Alicante y aprovecho para hacer una carrera por allí, en concreto un cross urbano en Sax. En la portada de la página del club aparece Jesús Bernal.



Como el Ave Fénix resurjo de mis lesiones

Última edición por DoctorSlump o Xov, 19 Nov 2015, 21:54; editado 1 vez
CARANQUEXO

Foreiro Xuvenil
Foreiro Xuvenil
3/06/10
0 Carreiras
161 Mensaxes
TOMIÑO
Respostar citando Envío Ven, 11 Set 2015, 9:39
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Dani....compañero Tortuja.....lo tienes chupado....FORÇA!!
Meigalicix

Experto no foro
Experto no foro
19/02/12
59 Carreiras
3261 Mensaxes
Vigo
Respostar citando Envío Ven, 11 Set 2015, 21:58
Asunto: Re: El diario gatuno de Slump

Sorte na carreira alicantina, doutor... por certo que acabo hoxe mesmo de reparar no teu cambio de avatar. Eu pensei que aquí so se podía se alevín, senior , veterano, maratonianio, montañés... pero gatuno???!!!!. Está claro que é un nivel ó que só algúns poden chegar... ( e conste que o digo así con un pouco de envidia verde resentida, e ó mesmo tempo "sin acritud", como lle dicía o Felipe á Victoria Prego nas entrevistas)





Podes publicar novos temas
Non podes responder a temas
Non podes editar as túas mensaxes
Non podes borrar as túas mensaxes
Non podes votar nas enquisas
Non podes adxuntar arquivos
Non podes descargar arquivos